Περί εκλογών και άλλων δαιμονίων (και δαιμόνιων δημοσιοκάφρων)

Από μικρό παιδί βίωνα από κοντά κάθε εκλογική αναμέτρηση. Οι γονείς μου, οι φίλοι των γονιών μου, οι συγγενείς μου, όλοι σχεδόν συμμετείχαν με κάποιο τρόπο σε εκλογικές αναμετρήσεις, είτε στελεχώνοντας ψηφοδέλτια (πάντα της αριστεράς) είτε τρέχοντας δεξιά και αριστερά διεκδικώντας την κάθε ψήφο.

Σχεδόν φυσικά μου φαινόντουσαν όλα αυτά. Που εκπορεύονταν από μια βαθιά πίστη στη δημοκρατία και τους θεσμούς, όχι σαν κάτι θέσφατο αλλά ως κάτι που διεκδικήθηκε, διεκδικείται καθημερινά και θα διεκδικείται και στο μέλλον. Το να συμμετέχουμε στα πολιτικά δρώμενα δεν ήταν απλά δικαίωμα – ήταν υποχρέωση προς τους χιλιάδες αγωνιστές και τις αγωνίστριες της δημοκρατίας που έλιωσαν σε φυλακές και εξορίες, που εκτελέστηκαν για το δικαίωμα τους στην διαφορετική άποψη και στην νομιμότητα της άποψης αυτής!

Οι εκλογές ήταν απλά ένας σταθμός σε όλη αυτή τη διαδικασία. Απαραίτητος σταθμός μάλιστα μιας και κάποιοι άλλοι εξαντλούσαν την όποια πολιτική συζήτηση και διαδικασία τις ημέρες των εκλογών. Στις εκλογές όλος ο κόσμος φαινόταν πιο διατεθειμένος να ακούσει τις θέσεις και τα προγράμματα των κομμάτων.

Βέβαια στο τέλος πήγαινε και ψήφιζε πάλι τους ίδιους αλλά σε είχαν ακούσει, έστω και 2-3 βδομάδες! Αυτό έφερνε σε τρομερά αμήχανη θέση τη γιαγιά μου που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αυτό το έρμο το κόμμα που ψηφίζαμε δεν έμπαινε στη βουλή, αφού όλοι μας οι γνωστοί αυτό ψήφιζαν!!

Η πορεία μου θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν προδιαγεγραμμένη στην αριστερά και μάλιστα στο ανανεωτικό της κομμάτι. Αλλά εκείνη η αριστερά υπέστη και τις περισσότερες διασπάσεις, αποτέλεσμα και εκλογικών αναμετρήσεων που δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα! Έτσι πολύ σύντομα έπρεπε να επαναδιαπραγματευτώ  τη σχέση μου με την αριστερά. Και το έκανα! Γιατί τίποτα δεν πάει χαμένο!!

Ποτέ όμως, ούτε για μια στιγμή, δεν διαπραγματεύτηκα τη σχέση μου με τις εκλογές. Ούσα μάλιστα γυναίκα, έχω 150 παραπάνω λόγους να μετέχω στις εκλογές μιας και το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε εθνικές εκλογές για τις γυναίκες κατοχυρώθηκε με νόμο μόλις το 1952.

Βέβαια, ήδη από το 1945 το ανώτερο όργανο της πρώτης λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα (ΠΕΕΑ) αναγνωρίζει τυπικά και ουσιαστικά την ισότητα της γυναίκας. Το ψήφισμα του Εθνικού Συμβουλίου των Κορυσχάδων λέει ρητά: «Όλοι οι ΄Έλληνες άνδρες και γυναίκες έχουν τα ίδια πολιτικά και αστικά δικαιώματα» Το ψήφισμα του Εθνικού Συμβουλίου που έχει χαρακτήρα προσωρινού συνταγματικού χάρτη, αναγνωρίζει για πρώτη φορά τα ίσα πολιτικά δικαιώματα των δύο φύλων. Οι γυναίκες ψηφίζουν ισότιμα και εκλέγονται στο Εθνικό Συμβούλιο. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ!

Το άκυρο, ακόμα και το λευκό, τα είχα πάντα σε μεγαλύτερη υπόληψη από την αποχή. Αυτός, μάλιστα, είναι άλλος ένας λόγος που υποστηρίζω την απλή αναλογική αφού τις θεωρώ επιλογές που παίζουν καθοριστικό ρόλο στο αποτέλεσμα ρυθμίζοντας ουσιαστικά το εκλογικό μέτρο και άρα είναι απολύτως πολιτικές επιλογές. Αλλά η αποχή; Πώς μπορεί να θεωρηθεί πολιτική επιλογή το να μην υπερασπίζεσαι ένα δικαίωμα που το έχεις κερδίσει με αγώνες; Και πώς διαχωρίζεις την δική σου –  πολιτική – αποχή από την αποχή αυτού ή αυτής που πάει στην παραλία ή το βουνό ή απλώς μένει στον καναπέ γκρινιάζοντας πως «όλοι είναι ίδιοι»;

Δεν είμαστε σε καμιά κρίσιμη προεπαναστατική περίοδο (αν και ελπίζω να μην αργήσει να γίνει κι αυτό) και να πρέπει να πάρουμε σοβαρές πολιτικές αποφάσεις αποχής, μαζικής αποχής όμως, ενάντια σε εκλογές βίας και νοθείας (που και πάλι θεωρώ πως θα έπρεπε να το συζητήσουμε για να αποφασίσουμε κάτι τέτοιο). Είμαστε σε εκλογές με σημαντικά πολιτικά ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις και οφείλουμε, ως ενεργοί πολίτες, να τις αναζητήσουμε στα προγράμματα των συνδυασμών που συμμετέχουν στις εκλογές.

Το τέλειο δεν θα το βρούμε…αλίμονο μάλιστα αν είχε βρεθεί το τέλειο, τότε δεν θα είχαμε κανένα ρόλο να παίξουμε στην πολιτική γιατί τα πάντα θα τα είχαν βρει άλλοι και άλλες για εμάς, χωρίς εμάς. Γι’ αυτό και πάντα φοβόμουν τους σωτήρες-φωστήρες και όλους όσους τους στήριζαν και τους προμοτάραν σαν την απάντηση για όλα μας τα προβλήματα. Η δημοκρατία είναι δύσκολο πράγμα, απαιτεί συμμετοχή και δράση αλλιώς μένει κενό γράμμα.

Και η δημοκρατία δεν εξαντλείται βέβαια την ημέρα των εκλογών, ούτε την ημέρα που ο (αγαπημένος μου, το ομολογώ) Πρετεντέριους καλεί τους εκπροσώπους των κομμάτων και τους λοιπούς μαϊνδανούς στην εκπομπή του για να δουν όλοι μαζί το μηνιαίο γκάλοπ. Ούτε όταν ο Παπαχελάς μας καλεί να ψηφίσουμε τον μεγαλύτερο Έλληνα την ίδια ώρα που μας προτρέπει να μην πάμε να ψηφίσουμε στις Ευρωεκλογές.

Και θα το πω γιατί του το χρωστάω, η δημοκρατία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου όταν ο «ανατρεπτικός» Λαζόπουλος μας καλεί να πάμε στις παραλίες το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος.

Η δημοκρατία καταλύεται όταν ένας πρωθυπουργός από μόνος του κλείνει τη Βουλή και παραγράφει σκάνδαλα ή όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – τα δύο κόμματα εξουσίας δηλαδή – τρώγανε με 10 μασέλες από την Siemens και μας φαίνεται φυσικό κι επόμενο!

Τα δημοκρατικά αντανακλαστικά αυτής της κοινωνίας φάνηκαν όταν χιλιάδες μαθητές και πλήθος κόσμου βγήκε στον δρόμο ως αντίδραση στην δολοφονία ενός 16χρονου παιδιού. Και επειδή για πολύ καιρό τα είχαμε κοιμίσει αυτά τα αντανακλαστικά, με ψηφοφορίες σε ριάλιτι και στη γιουροβίζιον, όταν ξύπνησαν τα πήραν και τα σήκωσαν όλα!

Φάνηκαν επίσης όταν ο κόσμος στο πάρκο της Κύπρου και Πατησίων κατέβηκε να υπερασπιστεί τα δένδρα που του έδιναν οξυγόνο μπροστά στον παραλογισμό ενός δημάρχου! Ή στο πάρκο της Ναυαρίνου, που θα ήταν πάρκινγκ ή πολυώροφο κτίριο του ΤΕΕ αν κάποιες και κάποιοι δεν το καταλαμβάνανε.

Αλλά αυτό που με γέμισε ελπίδα,  γιατί είδα τους θεσμούς να λειτουργούν όταν οι πολίτες παρεμβαίνουν, ήταν στην πολύκροτη υπόθεση του Ελαιώνα! Εκεί φάνηκε ξεκάθαρα πως και θεσμούς έχουμε και νόμους…αρκεί να μην τους αφήνουμε σε ησυχία!

Σ’ αυτή τη μάχη για ένα μέγα οικολογικό θέμα με επιπτώσεις στη ζωή του μισού πληθυσμού αυτής της χώρας κάποιοι ήταν απέναντι στα συμφέροντα της κοινωνίας και λοιδορούσαν όσες και όσους διαμαρτυρόμασταν, κάποιοι μίλαγαν με μισόλογα και κάποιοι…απλά δεν ήταν εκεί!

Εκεί, το κίνημα χρησιμοποίησε τη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Και κέρδισε!

Και όλοι αυτοί οι δημοσιοκάφροι που τότε έβλεπαν μειοψηφίες να εμποδίζουν την ανάπτυξη και να μπλοκάρουν τις ισχυρές πλειοψηφίες και κόπτονταν για τους θεσμούς…το κάναν γαργάρα! Και τώρα μας καλούν να πάμε για ψάρεμα και για κολύμπι!

Πολλά τέτοια παραδείγματα μπορώ να βρω αλλά δεν θα το κάνω για να μη χτυπήσω 2000αρο κείμενο-σεντόνι που μετά δεν διαβάζεται!

Με τέτοια κριτήρια εγώ επιλέγω να ψηφίζω θετικά στις εκλογές.

Με τέτοια κριτήρια και με την εμπειρία ευρωπαϊκών αγώνων, ευρωπορειών και ευρωπαϊκών κοινωνικών φόρουμ (το νεφρί μας έφυγε). Γιατί ας μη ξεχνάμε ότι ψηφίζουμε για την Ευρώπη. Για δημοκρατικούς θεσμούς στην Ευρώπη, που το λόγο θα έχουν τα κοινωνικά κινήματα και όχι τα Συμβούλια υπουργών και η Κομισιόν.

Και δεν τους το χαρίζω…δεν τη χαραμίζω τη ψήφο μου! Το χρωστάμε σε μας, σε όσους πάλεψαν για το δικαίωμα αυτό και στα παιδιά που παίρνουν παράδειγμα από μας.

Θα χάσω ένα μπάνιο, για να τους κάνω να χάσουν τον ύπνο τους!

Μη ξεχάσετε να διαβάστε τα ποστ που είναι δίπλα…κολλημένα με τα bannerάκια που φτιάξαμε!

εκεί θα δείτε και άλλα bannerάκια που φτιάξαμε ο Αντιδρασέξ, ο Έλικας, η Daria και εγώ!