H ΕΡΤ είναι δικιά μας

Ημουν έγκυος, 8 μηνων. Και ανέβασα πίεση. Και επαθα και ίωση με πυρετό. Και εμεινα στο κρεβατι 1,5 μηνα.

Τοτε ήταν που στην τηλεόραση το μονο που πιάναμε ήταν τα ψηφιακά της ΕΡΤ. Και είδα απίστευτα πράγματα: ντοκιμαντερ, όπερα, χορός, ταινίες΄, εκπαιδευτική τηλεόραση…με εσωσε.

Το @paidilastiho «ακουγε» πολιτισμό! Πραγματικά μεγάλα πράγματα!

Μετά γεννησα. Και θήλαζα. Όποια έχει θηλάσει ξέρει πόσες «χαμένες»‘ωρες υπάρχουν μέσα στο 24ωρο όταν θηλάζεις. Καθε μέρα το «σαν σημερα» ήταν μια όαση ιστορικής ενημέρωσης. Είδα ξανά την μανταμ Σουσού, απίστευτα ιστορικά ντοκιμαντερ, είδα μεγάλες θεατρικες παραστάσεις ειδικά σκηνοθετημένες για την τηλεόραση…μέχρι Bob Ross είδα.

Έχω γράψει άπειρα θετικά τουιτ για τη «δημόσια» τηλεόραση εκείνη την εποχή. Όποιος θέλει ας ψαξει να τα βρει εδώ @kokkinompaloni.

Δεν εχω θεμα να υπερασπιστώ την ΕΡΤ. Δεν υπερασπιζομαι τον κάθε Κεδίκογλου, ή την κάθε Σαλαγκούδη (γελοίε φιλελευθερε) υπερασπίζομαι τον δημόσιο χαρακτήρα της ΕΡΤ.

Αυτο και μόνο αυτό και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Όποιος δε θέλει να καταλάβει, δεν ήθελε ποτέ καν να προσπαθήσει.

Η ΕΡΤ είναι η δική μας, δημόσια συχνοτητα, που την πληρώνουμε και γι’αυτό εχουμε λόγο σε αυτό που εκπέμπει.

υ.γ. Το χτεσινό μπαλόνι που μπιστάει  με θέμα την #ert είναι εδώ. Και μη ξεχάσετε να στηρίξετε το radiobubble.

Για τον βιβλιοθηκάριο της καρδιάς μας

Είναι εύκολο να δει κανείς πως εχω να γράψω στο τίμιο βλογ μου 2 χρόνια.

Πολλά πράγματα άλλαξαν έκτοτε και ο χρόνος πια δε με φτάνει προκειμένου να κάτσω να σκεφτω και να γράψω.

Αλλά σήμερα η πρόσκληση ήταν ιδιαίτερη. «ας γράψουμε κάτι για τον βιβλιοθηκάριο» είπαν κι εγώ συμφώνησα να συμμετάσχω γιατί τον αγαπώ πολύ αυτόν τον τύπο.

Αυτόν, που όλο μου τη λέει που δε γράφω πια.

Αυτόν που από την πρώτη φορά που συναντηθηκαμε, σε διαδήλωση φυσικά, ήταν σα να γνωριζόμαστε καιρό.

Ούτε που θυμάμαι πως βρεθήκαμε στο διαδίκτυο. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από τον Γιώργο ήταν ένα κείμενό του για την Άλκη Ζέη.

Και νομίζω πως το κείμενό του αυτό είναι χαρακτηριστικό για να δείξω τι είναι αυτό που τόσο πολύ με συγκινεί στα κείμενά του Γιώργου: βαθιά αγάπη για τα βιβλία, για τους συγγραφείς αλλά και για το Καλλιοπάκι του και τα παιδιά του. Κείμενα τρυφερά και έτσι βαθιά πολιτικά.

Αλλά πρέπει να πω εδώ και για το βιτριολικό χιούμορ του Κατσαμάκη. Πώς αλλιώς θα γινόταν μέλος της λάσπης; Όποιος δεν έχει διαβάσει τα σχόλια του Γιώργου στη λάσπη, τότε δεν έχει γνωρίσει πραγματικά το τι εστί Κατσαμάκης.

Πρέπει να κλεισω αυτο το κείμενο γιατί ξύπνησε το παιδάκι μου.

Σας φιλώ (και ιδιαίτερα εσένα Κατσαμάκη μας-ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ)

Ο Κατσαμάκης μας «τρέχει» για βλογικά αφιερώματα που πάντα μα πάντα μας οδηγούν στο να διαβάζουμε υπέροχα κείμενα. Ε, ας δει λοιπόν κι αυτός ένα ολόκληρο αφιέρωμα για τον ίδιο.

Η ΚοκκινοΜπαλόνη συμμετέχει στο αφιέρωμα Κατσαμάκεια 2013
Στις λαμπρές αυτές εκδηλώσεις παίρνουν ακόμα μέρος οι εκλεκτοί βλόγερς:

Deva Aleema

Kids cloud

kizil kum

Nefosis και RoubinakiM

Polyanna 

Αναγεννημένη

Ερυθρό Καγκουρώ

Δύτης Νιπτήρων

Dina Vitzileou Πούλιθρα

Καγκουρώ (Κατερίνα Τοράκη)

Λάσπη στα αστέρια

Σάιλεντ 

Τσαλαπετεινός

Κυνοκέφαλοι

 

Αναποφάσιστη

Πόσο απέχει η απελπισία από την ελπίδα;

Και πως τα ξεχωρίζεις;

Όταν ακούς ας πούμε το «σώπα όπου να ΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» και κλαις, κλαις γιατί σε έχει πιάσει απελπισία που τόσο καιρό δεν ακούς τις καμπάνες ή κλαις γιατί όλο και ελπίζεις πως θα τις ακούσεις;

Δεν ξέρω! (και μην αρχίζετε τα περι Θεοδωράκη, τα ξέρω…τα τραγούδια με συγκινούν, τον ίδιο προτιμώ να μη τον ακούω καν)

Δε λέω, ελπιδοφόρα όσα γεννιούνται τώρα στο Σύνταγμα

ελπιδοφόρες και αυτές εδώ οι εικόνες

…αλλά η πραγματικότητα από την άλλη είναι μπροστά μας και μας χτυπάει την πόρτα κάθε μέρα που φτάνει ένας λογαριασμός, κάθε μέρα που μια απρόσμενη ασθένεια ή μια απόλυση από το πουθενά σε κάνει να επανακαθορίζεις αυτά που αποκαλείς «καθημερινότητα» και «μέλλον».

υ.γ. γύρισα αδέλφια, και μου έκατσαν με το που γύρισα δυο ξεγυρισμένες μούτζες και είναι σαν να πέρασαν 6 μήνες από τότε που έλειπα!

Θα την παλέψουμε όμως…κωλώνει ρε το πεζικό;

επανασύνδεση

καμια φορά, όταν έχει περάσει μάλιστα καιρός από τότε που έχεις να πεις κάτι, έχεις 100.000.000 πράγματα να πεις. Και δεν ξέρεις από πού ν’ αρχίσεις!

έτσι και σε μένα….θέλω να σας πω πολλά από αυτά που περιμένετε να ακούσετε…αλλά εγώ πνίγομαι από χαρά, πέρα από την σκοτεινιά που μας τριγυρίζει!

σε λίγες μέρες, ο καλός μου κι εγώ θα πάψουμε να είμαστε μονάδες και θα μετατραπούμε σε συζυγία!

Και αυτό είναι μοναδικό…είναι συγκινητικό…και σήμερα γλέντησα μέχρι τώρα το χαρμόσυνο που επίκειται! Και δε θέλω να κοιμηθώ!

Και το λέω και σε σας!

3 μήνες τρέξιμο σε δουλειές και φουσκονεριές για να φτάσει αυτή η μέρα, σε 4 μέρες δηλαδή είναι η μέρα αλλά έφτασε!

Άντε βρε…και στα δικά σας!

οικογενειακα!

Κάθε φορά που μελαγχολώ, για όποιο λόγο, αν ακούσω κάποια συγκεκριμένα τραγούδια θυμάμαι πάντα σκηνές με την οικογένεια μου, ειδικά με τον μπαμπά μου, και κλαίω.

Και αυτό το κλάμα είναι ανακουφιστικό, απελευθερωτικό, επουλωτικό θα έλεγα!

Σας βάζω αυτά τα τραγούδια λοιπόν, γιατί δεν είμαι στα πολύ καλά μου αυτό τον καιρό και δεν θέλω να γράψω ποστ! Εδώ και καιρό μου συμβαίνει αυτό βέβαια, αλλά αυτό το ποστ δεν έχει διάθεση απολογίας!

Είναι απλά για να σας πω πως είμαι ακόμα εδώ, ζω, δεν είμαι πολύ καλά βέβαια αλλά υπάρχω και θα υπάρχω!

Και για να πω στο μπαμπά μου πως τον αγαπώ, ό,τι κι αν έχει συμβεί, όπου κι αν είμαι κι όπου κι αν είναι.

Και να πω στην αδερφή μου πως είμαι περήφανη γι’αυτή…πολύ περήφανη όμως!

Για τον μπαμπά μου

επειδή πάντα κλαις και κάτι σου θυμίζει και δεν μου λες (μάλλον την αδερφή σου)

για όλες τις φορές που θα το τραγουδήσουμε αγκαλιά

και φυσικά το κλασσικό

και στο αδέρφι μου, ξέρει αυτή:

για το δαχτυλο που σήκωνε και έδειχνε τους κλέφτες, που χωνόταν όταν την τραβάγανε, που μας συγκίνησε

υ.γ.μαμά…δε θέλω να παραπονιέσαι (για σένα είναι όλα τα άλλα και πάντα το γνωστό της Τάνιας, ας μη το βάλω ξανά κι αρχίσουμε τα κλάματα)

Σχωρέστε με για το προσωπικό του ποστ!

Ο φόβος φυλάει τα έρμα

Γνώρισα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε έναν συμπαθέστατο σκυλάκο, οικόσιτο, με το ευφάνταστο όνομα Ταλιμπάν.

Δεν ξέρω πώς και απέκτησε αυτό το όνομα, το σίγουρο είναι πως δεν του πολυπήγαινε.

Ο Ταλιμπανάκος, μόλις 10 μήνων, έτρεχε φωνάζοντας κάθε φορά που έβλεπε κάποιον στην πόρτα, ακόμα κι αν τον είχε ξαναδει. Μόλις έσκυβες να το χαϊδέψεις έφευγε προς τα πίσω τρομαγμένος και μόνο αν πήγαινες χαμηλά δίπλα του καθόταν. Αλλά τότε έλιωνε στα χάδια! Ρώτησα κι έμαθα πως όταν ήταν μικρός, για μια «ζαβολιά» που έκανε τις έφαγε άσχημα…και το θυμάται. Και έτσι, αν και η φύση του και η ηλικία του του λένε να παίξει σαν τρελός, αυτός φοβάται όταν πλησιάζεις!

Χτες το απόγευμα, στο δρόμο μιας επαρχιακής πόλης, ένα κοριτσάκι 4-5 χρονών πήγαινε βόλτα με τη μαμά της και (υποθέτω) τη θεία της και τις ξαδέρφες της, έφηβες. Απόγευμα Κυριακής, η κλασσική βόλτα-πασαρέλα της επαρχίας, αλλά το κοριτσάκι είχε άλλη διάθεση. Δεν ήθελε βρε παιδί μου να πηγαίνει από αυτή τη διαδρομή, που δεν έχει πεζοδρόμιο και που πρέπει να κρατάει τη μαμά του από το χέρι. Και μουλάρωσε. Και έφαγε χαστούκι. Και άκουσε ξεχεσίδι από μαμά-θεία-ξαδέρφες που λέγανε πόσο ρεζίλι τις κάνει!! Μπροστά σε όλο τον κόσμο! Μου ήρθε να χιμήξω κάποια στιγμή…ειδικά εκεί στη λεκτική βία. Πόνεσα με το κλάμα της μικρής.

Απειλή-φόβος-ξύλο…ευρύτατα διαδεδομένα! Παντού. Και τα χρησιμοποιούν όλο και περισσότεροι σε όλο και περισσότερους. Όταν αμφισβητείται η εξουσία (ο Ταλιμπάν ως κουτάβι αμφισβήτησε την ιδιοκτησία του αφεντικού και έπνιξε μια κότα, η μικρή στο δρόμο αμφισβήτησε την επιλογή των μεγάλων να πάνε από αυτό τον αδιάφορο για την ίδια δρόμο) πίπτει ράβδος!! Και έτσι μαθαίνουμε από μικρά να υπακούμε στην εξουσία…με το φόβο!

Η κοινωνία εκπαιδεύεται στο φόβο. Τα ΜΜΕ φροντίζουν καθημερινά για αυτό. Σήμερα ας πούμε ΤΑ ΝΕΑ έχουν στον κύριο τίτλο τους : Ποιος πληρώνει τα σπασμένα;

και για να γίνει πιο ξεκάθαρο το μήνυμα συνεχίζει:

Όμηρος της βίας και της αυθαιρεσίας καθίσταται η ελληνική κοινωνία, από τα συνεχώς εντεινόμενα περιστατικά διαμαρτυρίας που συνδυάζονται με πράξεις ανομίας. Το Σάββατο έγινε εισβολή χούλιγκαν στο Θέατρο Τέχνης επειδή στον τίτλο της παράστασης υπήρχε η λέξη «ΠΑΟΚ», ενώ δεκάδες ακυρωτικά μηχανήματα εισιτηρίων του Μετρό καταστράφηκαν από ακτιβιστές του «Δεν πληρώνω».

(Οι τονισμοί, δικοί μου. Προσέξτε αυτό το «ενώ» που συνδέει τους δύο «βανδαλισμούς»)

Έτσι, όλα συνδέονται γλυκά και όμορφα, όπου στο ρόλο του ομήρου είναι η ελληνική κοινωνία. Αλλά είναι όμηρος όχι όλων αυτών που κλέβουν τον δημόσιο πλούτο και τον ξεπουλάνε, όχι! Η κοινωνία είναι όμηρος της κοινωνίας. Διαίρει και βασίλευε το λένε αυτό!

Όλοι γύρω μου είναι τρομοκρατημένοι. Τρομοκρατημένοι από το τέρας που λέγεται ανεργία, τρομοκρατημένοι από το τέρας που λέγεται «δάνειο», τρομοκρατημένοι από τον «άλλον» που βρίσκεται εξαθλιωμένος στους δρόμους της πόλης και επαιτεί ή ψάχνει στα σκουπίδια. Τρομοκρατούνται στη σκέψη πως μπορούν να βρεθούν στη θέση του, ξένοι ανάμεσα σε ξένους με την φτώχια να χτυπάει την πόρτα τους.

Ο φόβος της φτώχιας σε παραλύει, σε διαλύει, σε κάνει πειθήνιο όργανο της εξουσίας. Ο μικροαστός (η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δηλαδή) έχει κατακτήσει τόσα χρόνια, με τα μέσα που του έδινε το ελληνικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, το να μην είναι φτωχός. Και αυτό που φοβάται πάνω απ’όλα είναι να μην ξαναγίνει φτωχός. Και σ’αυτό το πλαίσιο θα φάει με τη κουτάλα της σούπας το φόβο που του σερβίρουν τα κανάλια και θα κάτσει ήσυχος, στο σπιτάκι του (για όσο το έχει ακόμα), στη δουλίτσα του (για όσο την έχει ακόμα) και θα λέει και δόξασοι ο θεός! *

Ο φόβος εξαφανίζει την αξιοπρέπεια και όταν χάνεις την αξιοπρέπειά σου παύεις να είσαι άνθρωπος, έτσι λέω εγώ!

Και αναρωτιέμαι πότε θα καταλάβουμε ότι είμαστε περισσότεροι από αυτούς που μας τρομοκρατούν; Πότε θα τους γυρίσουμε τον φόβο σαν μπούμεραγκ;

Κα θέλω να φωνάξω: ΌΣΟ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ,ΤΟΣΟ ΘΑ ΜΕΝΩ ΠΙΟ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ!

«Φόβος: Ουσιαστικό.
Αλλά και ουσιαστικός. 

Διαχρονικός και πανανθρώπινος.
Ικανός, να κάμψει κάθε αντίσταση,
να παγώσει και την πιο αποφασιστική δύναμη, να αναστείλει την εξέλιξη.

Ο φόβος είναι φυσικό, κοινό συναίσθημα. Όλοι φοβούνται.
Και οι μεν και οι δε. Και οι πάνω και οι κάτω.
Το στοίχημα είναι πάντα το ποιος θα ελέγξει το φόβο
και θα τον διαχειριστεί προς όφελός του,
και πώς θα καταφέρει να μετατρέψει
ένα εργαλείο χειρισμού συνειδήσεων σε μηχανισμό προστασίας.

Η εποχή της πλαστής ευδαιμονίας μαζί με τις ψευδαισθήσεις της τελείωσε.
Ήρθε η ώρα της πληρωμής.
Τώρα καλείται να πληρώσει όποιος φοβηθεί πρώτος.
Και αυτός είναι πάντα όποιος έχει να χάσει τα περισσότερα.

Σήμερα γράφουμε για τον φόβο προσπαθώντας να τον ξορκίσουμε.
Τον βάζουμε απέναντί μας.
Τον αναγνωρίζουμε, για να μπορέσουμε να τον απομυθοποιήσουμε
και να τον αντιμετωπίσουμε.
Όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις:
τίποτα δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό, πολύ ή λίγο,
σημασία έχει με πόση σοφία ή λογική διαχειριζόμαστε καθετί.

Ο φόβος δεν ανήκει σε κανέναν, γι’ αυτό εύκολα αλλάζει κατεύθυνση.»

*Περί μικροαστισμού της ελληνικής κοινωνία και πώς φτάσαμε εκεί διαβάστε ενα ενδιαφέρον βιβλίο : ΔΗΜΗΤΡΗΣ Ν. ΣΑΚΚΑΣ, Κωνσταντίνος Καραμανλής και το κράτος του της περιόδου 1955-1963. Χωρίς εξιδανίκευση, εκδόσεις Gutenberg. Εδώ μια μινι παρουσίαση του βιβλίου. Επίσης μπορείτε να δείτε και αυτό το άρθρο από τις ΘΕΣΕΙΣ.

Η ανάρτηση αυτή έγινε  στα πλαίσια της “Ημέρας ενάντια στο φόβο. Δείτε περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/