Και τώρα, τι κάνουμε;

Παντού τρομοκρατία. Όποιο κανάλι κι αν ανοίξεις, όποια εφημερίδα κι αν διαβάσεις (από τους τίτλους, δεν χρειάζεται να πας και παραμέσα) δέχεσαι βομβαρδισμό μαυρίλας.

Εδώ και 3 βδομάδες έχω χάσει τον χρόνο. Δουλεύω το πρωί στο γραφείο και το βράδυ στο σπίτι κυνηγώντας, όχι το παντεσπάνι μου αλλά το ψωμί μου! Αρρώστησα κι όλας…πολλά θες…εξαντλήθηκα.

Και αναρωτιέμαι: είναι αυτό το μέλλον μου; Αυτή θα είναι η καθημερινότητά μου από δω και πέρα; Και για πόσο θα αντέχω να το κάνω προτού καταρρεύσω; Και πότε θα ζήσω;

Ποιος μας έπεισε (γαμώ το κέρατό μου) ότι ζούμε για να δουλεύουμε; Γιατί δηλαδή αναπαράγεται παντού γύρω μας πως άξιος/α είναι αυτός/ή που δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ;

Θα μου πείτε: και δεν χαίρεσαι ρε Μπαλόνη που έχεις δουλειά; Όχι ρε παιδιά, δεν χαίρομαι. Δεν χαίρομαι που ΠΡΕΠΕΙ να δουλεύω 2 δουλειές και 16 ώρες την ημέρα για να τα βγάλω πέρα. Δεν χαίρομαι που από αυτά τα λίγα που βγάζω δεν μπορώ να αποταμιεύσω αλλά και να μπορούσα θα ήταν λάθος γιατί δεν θα έχω τελικά μαζέψει αποδείξεις και θα φορολογηθώ για αυτά που θα έχω μαζέψει.

Είναι ή δεν είναι δικαίωμά μου η δουλειά; Η αξιοπρεπής δουλειά που θα μου εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή ζωή!

Και είναι δικαίωμά μου να επιλέξω να κάνω οικογένεια; Οικογένεια που θα μπορώ να την ζήσω αξιοπρεπώς και να περνάω χρόνο μαζί της!

Και είναι δικαίωμά μου να συνταξιοδοτηθώ σε εύλογο χρόνο (πριν δηλαδή χρειαστώ να έχω και κάποιον να μου αλλάζει την πάπια) αφού πληρώνω σε μηνιαία βάση τη συμμετοχή μου στο ταμείο μου; Με σύνταξη που θα μου εξασφαλίζει την αξιοπρέπειά μου.

Αν όλα αυτά είναι δικαιώματά μου, γιατί δέχομαι την εκχώρησή τους με τέτοια ευκολία; Ή γιατί όταν απεργώ είμαι μειοψηφία; Γιατί νιώθω αόρατη στον χώρο εργασίας μου;

Καλά καταλάβατε, περνάω φάση απογοήτευσης αλλά και οργής ταυτόχρονα.

Όταν η επίθεση που δέχεσαι είναι ολομέτωπη κι εσύ, αντί να αντεπιτεθείς, ψάχνεις για εχθρούς ανάμεσά στις γραμμές σου…ε τότε είσαι άξιος της μοίρας σου. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις ότι όσο απαραίτητος είναι ο συνδικαλισμός και η συμμετοχή στο σωματείο, άλλο τόσο σημαντικό είναι αυτά να γίνονται με νέα εργαλεία που εσύ δεν κατέχεις και πρέπει να τα βρεις. Κι αν δεν έχεις όρεξη να τα βρεις,  ε…άσε τους τότε να μας πάρουν και τα σώβρακα για να μην χάσεις εσύ το prestige σου, μη χέσω!

Αυτά όμως μια άλλη φορά, σήμερα είχαμε αγώνα!

Πολλά νεύρα είχα, μέχρι σήμερα! Που πήγα στη συγκέντρωση και είδα πραγματικά πολύ κόσμο. Όχι όσο θα έπρεπε βέβαια, αλλά πολύ κόσμο. Και κόσμο με παλμό και τσαγανό. Και αυτό που με χαροποίησε παραπάνω από όλα ήταν η παρουσία πρωτοβάθμιων σωματείων, με κόσμο από πίσω από τα πανό. Και κόσμο που «στα δύσκολα» μπήκε μπροστά και έδιωξε τα ΜΑΤ από την πορεία. Αυτό πάλι, που σε όποια πορεία κι αν πάω, σε όποιο μπλοκ κι αν είμαι, ένα δακρυγόνο (τουλάχιστον) θα το φάω…τι κακό κι αυτό!!

Ήμουν που λέτε στην πλατεία Συντάγματος και σταμάτησα να πάρω ένα νεράκι από το περίπτερο καθότι είχα φάει κάτι φουντούκια για να μου κόψουν την πείνα και ένιωθα και ένα δακρυγόνο που είχε πέσει προηγουμένως στην πλατεία…ξαφνικά βλέπω τον κόσμο να ανεβαίνει τρέχοντας προς τη Βουλή, μαζί με κάτι πράσινα ανθρωπάκια που διέσχισαν την Σταδίου και μπήκαν τρέχοντας στην πλατεία, ενώ στο βάθος…κατά Φιλελλήνων μεριά, κάτι άλλα πράσινα ανθρωπάκια ανέβαιναν τρέχοντας την άλλη πλευρά της πλατείας προς Αμαλίας υπό τον ήχο των διάσημων πλέον «μπαμ μπουμ» των δακρυγόνων και του «φσσσσσσσσσσ» της φυσούνας.

Λέω λοιπόν στον εαυτό μου…»κάτι τρέχει Μπαλόνη, το νερό σου παραμάσχαλα και τρέχα πίσω στον αρκούδο σου». Ο αρκούδος έτρεχε προς τα πάνω να δει τι γίνεται κι εγώ με μια φιλενάδα μου (που εμφανίστηκε από το πουθενά) ακολουθήσαμε. Εκεί, βρεθήκαμε στο μπλοκ της Ε.Τ.Ε.Ρ. και στο μπλοκ των απολυμένων του Δ.Ο.Λ. ενώ εκεί ήταν και άλλα μπλοκ εργαζομένων στα Μ.Μ.Ε. (φωτορεπόρτερ π.χ. αυτό που σας έλεγα πριν για πρωτοβάθμια σωματεία). Είχε κόσμο, όχι πολύ αλλά είχε. Και ξαφνικά, τα πράσινα ανθρωπάκια (στο εξής π.α.) που στέκονταν μπροστά στη Μ. Βρετάνια διέσχισαν την πορεία ( !!!! ) και μπήκαν στην πλατεία (μα τι σκατά γινόταν στην πλατεία;; Τίποτα, σας το λέω σοβαρά, κοίταξα.) Κάτι άλλα π.α. συνέχισαν να στέκονται στη πάνω γωνία (Αμαλίας με Πλατεία) και είχαν ταμπουρωθεί πίσω από το μετρό γιατί κάτι καλόπαιδα τους πέταξαν μια μολότωφ. Να σημειωθεί ότι τα καλόπαιδα ήταν από την πλευρά του άγνωστου στρατιώτη και συνέχισαν κανονικά την πορεία τους, πετώντας βέβαια τις πέτρες τους και τα π.α. απάντησαν με κανα δύο δακρυγόνα…ως εδώ,πάει καλά.

Ξαφνικά, τα προηγούμενα π.α. που ήταν στην πλατεία (είχαν περάσει πριν, μην ξεχνάτε) αποφάσισαν να πάνε να βρούνε τους άλλους που κάθονταν ταμπουρωμένοι μπροστά στην είσοδο του Μετρό. Και αποφάσισαν να διασχίσουν την πορεία…ανετίλα!!! Ξαφνικά, ο κόσμος από τα μπλοκς άρχισε να φωνάζει ρυθμικά «έξω απ’την πορεία η αστυνομία» με ένταση, με οργή αλλά με γυμνά χέρια και γυμνά πρόσωπα. Τα π.α. κόλωσαν…σταμάτησαν μες στη μέση του δρόμου και πήγαν να φτιάξουν αλυσίδα να χωρίσουν την πορεία στα δύο…τραμπουκισμοί δηλαδή. Κάποια από αυτά, λιγότερο ψύχραιμα, άρχισαν να σπρώχνουν κάποιους από μας με τις ασπίδες. Ο κόσμος όμως εκεί. Το σύνθημα δυνατά!! Και κινηθήκαμε κατά πάνω τους με σαφώς εχθρική διάθεση αλλά με γυμνά χέρια (το επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθούμε) και με πρόσωπα χωρίς μαντήλια ή κουκούλες. Και αυτοί…υποχώρησαν προς την Μ. Βρετάνια. Μαλακία προφανώς γιατί οι άλλοι που ήταν ήδη εκεί θέλαν να φύγουν. Προσπάθησαν να ξαναπεράσουν όλοι μαζί απέναντι (αυτό το πέρα δώθε στην πλατεία…για όνομα δηλαδή) αλλά ο κόσμος τους απώθησε και αναγκάστηκαν να πάνε προς την Πανεπιστημίου, όπου σε όλο το δρόμο τρώγαν τη χλεύη των διαδηλωτών, μιας και σε μέρα γενικής απεργίας αυτοί, όχι μόνο ήταν απεργοσπάστες αλλά θέλαν να μας κάνουν και τσαμπουκάδες!

Και φτάνουμε στην Ομήρου, ωραία ωραία, και ξαφνικά τα π.α. που ήταν στην γωνία του Γκαίτε από το πουθενά, ορμούν μέσα στην πορεία, στο μπλοκ των φωτορεπόρτερ νομίζω, και αρχίζουν να χτυπούν με τα γκλοπ αδιακρίτως, ενώ αρπάζουν και μια κοπελιά και την σέρνουν στην είσοδο του Γκαίτε. Μαζεύτηκε σε dt πολύς κόσμος, ήρθαν και δύο δικηγόροι που ζητούσαν να δουν την κοπέλα αλλά τα π.α. ακίνητα. Ζητήσαμε να δούμε τον επικεφαλής της διμοιρίας, τον εισαγγελέα, τίποτα. Στο τέλος πήραμε τα διακριτικά 2 εξ αυτών και προχωρήσαμε παρακάτω, μιας και η κοπέλα είχε ήδη φυγαδευθεί και υποχώρησαν και τα π.α.. Πήγαν βέβαια κάτι παιδιά από το σωματείο της με κάμερες πίσω τους αλλά παραπέρα δεν ξέρω τι έγινε. Α, ένα άλλο π.α. φρόντισε να μας πετάξει μια βρισιά φεύγοντας. Έφαγε βέβαια ένα βλέμμα αποδοκιμασίας από το μπροστινό του π.α. (του στυλ, «μη κάνεις μαλακίες») γιατί όλοι τρέξαμε ξωπίσω του και αναγκάστηκαν να το φυγαδέψουν. Ο οξυμάτης όμως που είχε προστεθεί στην παρέα μας έτρεξε πιο γρήγορα και πήρε και αυτουνού το διακριτικό αριθμό! Ε, αυτά…καλά ήταν, δε λέω…αναπτερώθηκε το ηθικό μου που είδα πως ο κόσμος που είχε κατέβει είχε τσαγανό και οργή, και στάθηκε πολύ καλά απέναντι στα π.α.

Α, στην συγκέντρωση του ΚΚΕ δεν πήγα…δεν ξέρω τι κόσμο είχε…μας κράτησε και πάλι μούτρα και πήγε αλλού!

Α προπο,  η ΠΑΣΚΕ πρέπει να κατέβασε βαριά 200 άτομα, ενώ η ξετσιπωσιά του Παναγόπουλου δεν έχει όρια: έκλεισε την ομιλία του με το σύνθημα «εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές» αφού πριν είχε πει το φοβερό «…να δανείζεται η Ελλάδα με ίδια επιτόκια που δανείζονται οι άλλες χώρες»  Πατήστε στο λινκ να δείτε ποιος άλλος το λέει αυτό!!

Κλείνω με ένα άσμα που έπαιξε και πάλι στην συγκέντρωση από τα μεγάφωνα της ΓΣΕΕ (προφανώς αγαπούν πολύ τον Στελάρα εκεί μέσα) και το αφιερώνω στους δύο Λαθραναγνώστες που το αγαπούν επίσης και το παίζουν συχνά-πυκνά στην πρωινή εκπομπή τους!

υ.γ. δείτε τις φωτό εδώ και νέα από όλη την Ελλάδα εδώ