Κάτι ελαφρύ, έτσι για το βράδυ!

η εικόνα είναι από εδώ

Απ’ όσο ξέρω, η πολιτική παράγεται μέσα από ανοιχτές, δημοκρατικές διαδικασίες. Εκεί, η διαβούλευση παίρνει μορφή και σχήμα:

1) από αυτούς που συμμετέχουν και

2) από τους όρους με τους οποίους συμμετέχουν αυτοί που συμμετέχουν.

Πολιτική σε κλειστά γραφεία (ή σε κλειστά δείπνα) κάνουν μόνο όσοι αποσκοπούν σε προσωπικά οφέλη από την πολιτική.

Προσωπικά, σέβομαι και τιμώ την ιστορία και τους ιστορικούς ηγέτες που στάθηκαν στο ύψος τους όταν κλήθηκαν. Και τους ακούω με προσοχή, όχι ως άλλους Νέστορες, αλλά γιατί κουβαλούν εμπειρία που εγώ ακόμα δεν διαθέτω.

Αλλά διατηρώ το δικαίωμά μου να ασκώ κριτική και στη στάση τους και στις θέσεις τους, αν διαφωνώ!

Το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν απλά μια ιδέα, δεν ήταν ένα επικοινωνιακό τρικ. Ήταν και είναι μια αναγκαιότητα συνύπαρξης και σύμπραξης των αριστερών δυνάμεων, ή μέρους των αριστερών δυνάμεων της χώρας μας για να παλέψουμε μαζί  ΕΝΑΝΤΙΑ (καταρχήν) σε όσους έχουν καταλύσει κάθε έννοια κοινωνίας και κοινωνικού ιστού τα τελευταία 30 χρόνια. Και φυσικά να παλέψουμε μαζί για την ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ενός άλλου μοντέλου ανάπτυξης με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης.

Αυτό για μένα είναι μια πρώτη διαχωριστική γραμμή για το με ποιους πάω και ποιους αφήνω. Και είναι τουλάχιστον προφανές πως «αφήνω» έξω από την διαβούλευσή για το πως θα βρω «έξοδο από την κρίση με πρόταγμα «την αντιμετώπιση των κοινωνικών ανισοτήτων που πλήττουν και διασπούν την κοινωνική συνοχή, με τη φτώχεια παρούσα να τροφοδοτεί την κοινωνική απελπισία και να απειλεί τις δημοκρατικές κατακτήσεις»» τους κ.  Π. Κυριακίδη, Λ. Λαυρεντιάδη, Δ. Μελισσανίδη. Ειδικά με τον τελευταίο, ούτε για τα μεταγραφικά της ΑΕΚ δεν θα συζητούσα.

Αλλά φαίνεται πως κάποιοι άλλοι, με περισσότερη εμπειρία στην πολιτική, θεωρούν πως και δείπνα είναι καλό να κάνουμε, αλλά και ότι (ακόμα χειρότερα κατά τη γνώμη μου) σε κλειστά γραφεία και διαδρόμους μπορούμε να κάνουμε πολιτική.

Γιατί αυτοί, που είναι έμπειροι ξέρουν ( ; ) πως έτσι θα πάει μπροστά η υπόθεση της αναγέννησης της αριστεράς (μιας και 30+ χρόνια που είναι στα ηνία αυτής της αριστεράς αυτή πήρε τα πάνω της!!!!).

Γιατί τελικά κάποιοι έχουν φετιχοποιήσει την ύπαρξή τους στην Αριστερά και άθελά τους (ή ηθελημένα) φετιχοποιούν στον κοινό νου και την ίδια την Αριστερά (και δεν μιλώ μόνο για τον Λεωνίδα πια)!

Η πολιτική δεν μπορεί να γίνεται με βάση ψυχολογικούς όρους. Δεν μπορεί οι φοβίες όσων έχουν ζήσει διασπάσεις (στις οποίες μετείχαν εν πάσει περιπτώσει και φέρουν και μερίδιο της ευθύνης) να μπλοκάρουν διαδικασίες που και ξεκάθαρες μπορούν να είναι και μεγαλύτερη συμμετοχή έχουν. Τα πολιτικά προβλήματα εντός ενός κομματικού οργανισμού, ειδικά όταν έχουν και ένα ωραιότατο πέπλο «ιδεολογίας» να τα σιγοντάρει, λύνονται με συνέδρια. ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ.

Και μάλιστα συνέδρια που τα κείμενα που κατατίθενται και τελικά υπερψηφίζονται ή καταψηφίζονται είναι προϊόντα διαβούλευσης και όχι μαγειρέματος (να χωρέσουν όλα) που οδηγεί σε σούπες.

Και μάλιστα συνέδρια που «τιμωρούν» όσους και όσες κινήθηκαν πέρα και έξω από τα συμφωνημένα του προηγούμενου συνεδρίου.

Συνέδρια που «επιπλήττουν» όσους και όσες αντί να κάνουν προσωπική ψυχανάλυση και να ξεπεράσουν τις φοβίες ή τα σύνδρομά τους, οδηγούν καθημερινά εμάς σε ψυχαναλυτές ή σε ομαδικές ψυχοθεραπείες με ανθρώπους που κανονικά θα έπρεπε να συναντιόμαστε στους δρόμους των διεκδικήσεων.

Ουσιαστικά, αυτό που λέω είναι: φταίνε κι οι άλλοι, αλλά φταίμε κι εμείς που οι άλλοι δεξιώνονται τον ΓΑΠ και τους συμπαραμαρτούντες του στα Ζάππεια και τις Αίγλες. Κάποιοι από μας δεν τους τραβήξαμε το αυτί την ώρα που έπρεπε και τώρα το λουζόμαστε.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, φίλτατε Πρόεδρε!