Ένα βράδυ στην Επίδαυρο
Θα θυμάστε φαντάζομαι που σας είχα πει ότι θα πήγαινα στην παράσταση Άλκηστη του Εθνικού…και που έψαχνα δωμάτια…για ένα βράδυ…
Ε, πήγα! Και έμεινα στη σκηνούλα μου στο κάμπιγκ! Μια χαράάάά!!!
Λοιπόν…η παράσταση ήταν απλά υπέροχη!
Πρώτον, έμεινα εντυπωσιασμένη από το κείμενο. Το αγνοούσα (δεν είναι και από τα πιο γνωστά έργα του Ευριπίδη) και δεν θυμόμουν καθόλου την ιστορία της Άλκηστης και του Άδμητου από τη Μυθολογία (και σας πληροφορώ ότι η φιλόλογός μου στο Γυμνάσιο με αποκαλούσε «δεσποινίς Μυθολογία» – μη δίνετε σημασία στο «δεσποινίς», πόσο θέμα να κάνω πια στο Γυμνάσιο;;;).
Και εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο που το προσέγγισε ο Ευριπίδης. Πολλαπλά και αντικρουόμενα συναισθήματα, καλώντας ουσιαστικά τον θεατή να πάρει θέση-πολιτική θέση! Αφαιρώντας από τις θεϊκές βουλές το αλάθητο ή έστω το κοινωνικό έρεισμα. Η Άλκηστη παίρνει τη θέση του άντρα της στο ταξίδι προς το θάνατο, αφού αυτός έχει κερδίσει – με τη βοήθεια του Απόλλωνα – το σπάνιο προνόμιο του να ανταλλάξει τη θέση του σ’αυτό το ταξίδι με όποιον άλλο επιλέξει οικειοθελώς να πάει στη θέση του. Και ποια αγαπάει τον άντρα της περισσότερο από τη ζωή της; Η πιστή σύζυγος και βασίλισσα.
Μια πρώτη ανάγνωση θα εξυμνούσε την Άλκηστη για την αφοσίωσή της και θα τόνιζε την ανιδιοτελή της αγάπη προς τον σύντροφό της. Μια γυναίκα που θεωρεί πως δεν αξίζει να ζει αν δεν υπάρχει ο αγαπημένος της. Και το λέει και η ίδια η Άλκηστη αυτό. Απ’ όσο γνωρίζω τους αρχαίους τραγικούς, κρίνω πως ο Σοφοκλής, και ιδιαιτέρως ο Αισχύλος, θα έμεναν εκεί. Στο μεγαλείο του ήθους της!
Αλλά ο Ευριπίδης (ο Μέγας κατά την άποψή μου) βάζει την Άλκηστη να θέτει ακόμα μια παράμετρο (ίσως και σημαντικότερη γι’ αυτή, αν κρίνω από τα λόγια που χρησιμοποιεί). Η Άλκηστη είναι μάνα. Έχει δύο παιδιά και ξέρει πως αν πεθάνει ο βασιλιάς-πατέρας τους πολλοί θα επιβουλεύονται τη ζωή τους και το βασίλειο-περιουσία τους. Και αυτή, μια γυναίκα μόνη της δεν θα μπορέσει να τα υπερασπιστεί (εκείνη την εποχή, και όχι μόνο). Θυσιάζεται δηλαδή για τα παιδιά της, που πλέον θα έχουν να αναφέρουν ότι είναι παιδιά της Άλκηστης, αυτής που θυσιάστηκε για τον άντρα της (διαβατήριο καλό μετά από τέτοια θυσία).
Ο Ευριπίδης βλέπει, διαβάζει και μας παραδίδει τα συναισθήματα της ηρωίδας. Ακόμα και τα μικρά (κατά πολλούς) συναισθήματά της, αφού την βάζει να γίνεται «Κατίνα» λέγοντας στον Άδμητο πως οι γονείς του έπρεπε να πάρουν την θέση του και αφού δεν το κάναν, δεν τον αγαπούν!
Και εκεί που πας να συμφωνήσεις μαζί της…τσουπ, νάσου ο πατέρας του Άδμητου. Ο οποίος με πλήρη ωμότητα και ευθύτητα λέει στον Άδμητο πως προφανώς και αγαπάει περισσότερο την ίδια του τη ζωή από τον γιο του. Άλλωστε και ο ίδιος ο γιος του αγαπάει τη ζωή του περισσότερο από τη γυναίκα του π.χ.
Ένας μονόλογος-ύμνος στη ζωή…αδιαφορώντας για την υστεροφημία…ο λόγος των σοφιστών μέσα από τα γραφόμενα του Ευριπίδη και τα λόγια που έβαλε στο στόμα του Φέρη (τον πατέρα του Άδμητου).
Και κατά τη γνώμη μου αυτό κάνει ακόμα πιο φανερό τον πραγματικό (κατ’ εμέ) λόγο της θυσίας της Άλκηστης που σας έλεγα παραπάνω.
Και έρχεται και η χαρά της ζωής, ο λαϊκός ήρωας, στη σκηνή για να μας δείξει πως η ζωή είναι απλή! Και πως αν είσαι ημίθεος, οι άρχοντες σου φέρονται καλά ενώ οι υπηρέτες δυσανασχετούν με τα καμώματά σου! Ειδικά αν θρηνούν για την κυρά τους!
Ο Ηρακλής έρχεται να παίξει το ρόλο του λαού, που αγνοώντας ότι το πένθος είναι για την Άλκηστη, μιας και ο Άδμητος του το έκρυψε για να τον κρατήσει στο παλάτι (διώχνεις τώρα θεό από το σπίτι;;;), γλεντάει στα διαμερίσματά του. Αφού του είναι άγνωστη η νεκρή…η ζωή συνεχίζεται!
Και όταν μαθαίνει πως ο θρήνος είναι για την Άλκηστη…κάνει το αυτονόητο: προσπαθεί να τη φέρει πίσω! Κάνει δηλαδή αυτό που θα περίμενες να κάνει ο άντρας της!
Ο Χορός είναι οι φίλοι του Άδμητου, παλατιανοί δηλαδή…δεν είναι λαός! Για τούτο το λόγο ο λαός και το λαϊκό αίσθημα εκπροσωπείται από τον Ηρακλή!
Κύματα συναισθημάτων και σκέψεων, αλλεπάλληλα, ανάμικτα και αντικρουόμενα (πω πω πόσα α μαζί! και δεν είναι στερητικά)…που σε καλούν να πάρεις θέση! Και σε καλούσαν να γελάσεις και να προβληματιστείς. Ενδεικτικό νομίζω είναι πως δεν γελούσε όλο το θέατρο στις ίδιες σκηνές. Άκουσα πως υπήρχαν και διαμαρτυρίες σχετικά με αυτά τα γέλια!!
Δημοκρατία!!!!
Ας μιλήσουμε όμως και λίγο για την παράσταση. Νομίζω πως όλα αυτά δεν θα μπορούσα να σας τα περιγράψω αν δεν μου τα «έδινε» ο σκηνοθέτης. Ο Μοσχόπουλος σεβάστηκε το κείμενο και τα νοήματα που ήθελε να περάσει ο Ευριπίδης μέσω αυτού. Και φάνηκε όλη η δουλειά που έκανε με τους ηθοποιούς του! Όλα ήταν καλοκουρδισμένα (καλά, όχι όλα…η φωνή της Ιωάννας Παππά δεν μου άρεσε καθόλου).
Έπαθα μεγάλη πλάκα με τα σκηνικά, πολύ μεγάλη πλάκα όμως!!!! Εκπληκτικά! Φόντο για φωτογράφηση. Και σε συνδιασμό με τις εκπληκτικές χορογραφίες της Μάρθας Κλουκίνα, αλλά και τα πολύ ωραία κουστούμια της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου, ήταν σαν να σε περίμενε να το φωτογραφίσεις!!! Μαγικό! (δείτε στο σάιτ του Εθνικού θεάτρου, που σας έδωσα παραπάνω, το photo gallery…δεν υπάρχει λέμε)
Η ζωντανή μουσική επί σκηνής, που σε μια στιγμη μάλιστα μετέχει και στη ροή του έργου, έκανε μεγάλη διαφορά. Σας λέω έπαθα πλάκα με όλα!
Ο Λούλης, η Σκουλά και ο Ξάφης ξεχώριζαν (ήταν και οι πρωταγωνιστές) αλλά αυτό που εκτίμησα – και νομίζω πως αυτό είναι καθαρά θέμα του Μοσχόπουλου – είναι πως όλοι και όλες «υπήρχαν» στην παράσταση και συντελούσαν στο αποτέλεσμα. Ακόμα και ο Χορός αντιμετωπίστηκε με πολύ ιδιαίτερο τρόπο, σαν ξεχωριστές οντότητες και όχι απλά σαν ολότητα! Εξαίρετο!
Για τα όσα ακολούθησαν, στα παρασκήνια και στο κλαμπ «το Καπάκι», που πήγαμε στο καπάκι μετά το φαί…καθώς και για τον μεσημεριανό καφέ στην Επίδαυρο και το γέλιο που κάναμε με κάποια από τα παιδιά του θιάσου (είπαμε, το μπαλόνι είναι κοσμικό και γνωρίζει πολύύύύ κόσμο) άλλη φορά!
Αν την πετύχετε κάπου, την παράσταση ντε, μη τη χάσετε:
Πρόγραμμα Περιοδείας:
2 Αυγούστου: Νέα Μάκρη
5 Αυγούστου: Γιάννενα
8 Αυγούστου: Ολυμπία
22 Αυγούστου: Σάμος
28 Αυγούστου: Καβάλα
31 Αυγούστου: Άργος
8 Σεπτεμβρίου: Βύρωνας
10 Σεπτεμβρίου: Αιγάλεω
14 Σεπτεμβρίου: Δήμος Αθηναίων, Αττικό Άλσος
18, 19 Σεπτεμβρίου: Ηράκλειο, Κρήτη
UPDATE (γιατί ένα μυαλό έχουμε, χειμώνα-καλοκαίρι)
για δείτε και το ποστ του Ardalion
Το κόκκινο μπαλόνι 
Είναι ένα εξαιρετικό κείμενο και ο Ευρυπίδης γενικά είναι ο αγαπημένος μου επειδή δεν υποτιμά τα ανθρώπινα πάθη, δεν θέλει να τα διορθώσει ή να τα βάλει σε ένα καλούπι, αλλά τα καταλαβαίνει και τα προσεγγίζει με συμπάθεια. Πρέπει να ήταν κι ο ίδιος έτσι σαν άνθρωπος, αλλά και η εποχή του: τα μεγαλεία της Αθήνας είχαν πια περάσει, ο Πελ/κός πόλεμος είχε αφήσει τα σημάδια του και οι άνθρωποι ήταν πια πιο μαζεμένοι, λιγότερο ηρωικοί.
Καταπληκτικά μοιάζουν τα σκηνίκα και βρίσκω πολύ έξυπνη την επιλογή των ουδέτερων, αυστηρών και διαχρονικών κουστουμιών: ντύνουν εύστοχα το κείμενο.
Μπράβο σας, πάντα τέτοια! 🙂
Αμ εκεί είναι ο κόμπος, κούκλα μου. Στο κατώφλι του θανάτου και γενικά στα ζόρια φαίνονται τα λόγια να είναι αληθινά και τα κίνητρα του καθενός, ταπεινά ή μη… 😉
Μας χρωστάς τα παραλειπόμενα! 😉
Τέλειες οι φωτο!!
@Κροτ
το ίδιο ακριβώς σκεφτόμουνα! Και όταν έλεγα «δημοκρατία» ακριβώς αυτό εννοούσα! Ο άνθρωπος και η ζωή στο κέντρο όλων…ποιοι θεοί, και ποιοι ήρωες…ακόμα και η πράξη του Ηρακλή (που την κάνει ανάμεσα σε κάτι άλλους άθλους που έκανε στη γειτονιά και έτσι βρέθηκε στο παλάτι του Άδμητου) δεν περνιέται σαν ηρωική πράξη αλλά σαν αυτονόητη! Σου λέω, μαγεύτηκα από το κείμενο και τελικά την σκηνοθεσία και την ματιά του Μοσχόπουλου στον Ευριπίδη.
Λέω να πεταχτώ και μέχρι την Ολυμπία, αν βρω παρέα!
@Ρενάτα
Νομίζω πως αυτό που λέει ο Ευριπίδης είναι πως το κίνητρο για ζωή δεν μπορεί να είναι μη ταπεινό. Και πως η χήρα βασίλισσα δεν μπορεί να μείνει χήρα. Εν αντιθέσει με τον χήρο βασιλιά, που η Άλκηστη του ζητά σαν τελευταία χάρη να μη φέρει άλλη γυναίκα στο παλάτι, να μην ξαναπαντρευτεί, για να μην αποκτήσουν μητριά τα παιδιά της. Και αυτός το υπόσχεται! Άλλο που στο παρά πέντε του έργου, όταν ο Ηρακλής φέρνει την Άλκηστη με ένα πέπλο για να μη τη γνωρίσει ο Άδμητος (δεν πρέπει να μιλάει για 3 μέρες, αυτός ήταν ο όρος που έθεσαν οι θεοί…ελπίζω όχι επειδή είναι γυναίκα) και του ζητάει να την κρατήσει στο παλάτι, αυτός κάνει τον δύσκολο στην αρχή αλλά στο τέλος υποκύπτει…και τότε του αποκαλύπτεται ότι είναι η Άλκηστη.
Να σας πω και κάτι άλλο που διάβασα σε κριτικές; Ήταν λέει πολύ χαλαρή η αντίδραση του Λούλη όταν διαπίστωσε πως μπροστά του (ως Άδμητος) είχε την Άλκηστη…και αυτό ήταν λέει κακή σκηνοθεσία…κι εγώ λέω: γιατί; Είχε σημασία πια, για την πλοκή του έργου, η αντίδραση του Άδμητου;;; Καμία, άρα καλά έκανε και ήταν χαλαρή! Μάλλον ανακούφιση θα ένιωσε (που έβγαλε άλλος το φίδι από την τρύπα) αν και η λύπη του και ο θρήνος μετά την ταφή…η συνειδητοποίηση του χαμού της αγαπημένης του στη θέση του…αυτό ήταν ειλικρινές και φάνηκε!
Μήπως ψήνεσαι φιλενάδα;;;; Να δεις και τα παραλειπόμενα από κοντά;;;
(μόνο η πρώτη είναι δική μου φωτό…οι άλλες από το Photo gallery του εθνικού είναι… 😉 )
Ψήθηκα και σημείωσα την ημερομηνία στο Αιγάλεω! 😉 Ελπίζω να τα μάθω κατ’ ιδίαν! 😉
Ωραία, δροσερή παρουσίαση… Νάμαστε καλά να βλέπουμε καλές παραστάσεις. Για να δούμε και αύριο τι θα γίνει με τους Πέρσες…
Αααχχ να πάτε και να μας πείτε και σε μας γιατί δεν γίνεται να πάμε τελικά!
Θα έχουμε μουσαφίρηδες αύριο και μεθαύριο και τι να τους πω;
«πάρτε ένα φοντανάκι και έφτασα»;;; Λέγεται; δε λέγεται!
Και να μου φιλήσετε τον Καραθάνο ( μα τι ηθοποιός!!!! τον είχα δει το χειμώνα στο 8 γυναίκες-εκεί ήταν και ευρυματικός σκηνοθέτης-αααχχ θυμήθηκα πάλι και τον Λούλη, σε καλό μου το μυαλό μου)…προσοχή, εννοώ τον Νίκο Καραθάνο, καμία σχέση με τον Μπάμπη (του ΛΑΟΣ…φτου φτου φτου)
και, φυσικά, καλωσήρθατε και σας ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια!
Η παρουσίαση στο βλογ σας ήταν ότι πιο περιεκτικό (και με την άποψή μου βεβαίως) μπορούσα να προτείνω στους αναγνώστες και τις αναγνώστριες (βασικά) του βλόγιού μου…ενίοτε και βλογιοκομένου μου (όταν περνάνε κάτι Μούργοι από δώ)
Ρενετάκι, ετοιμάσου!
Αλήθεια ήταν τόσο εξαιρετική παράσταση ; Μπράβο μπράβο ! Λίγο τα κουστούμια και τα ταγερ με χαλάνε αλλά η ουσία στις τραγωδίες και κωμωδίες και ιλαροτραγωδίες όπως η Αλκηστη είναι το κείμενο και πως αποδίδεται. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι έχει πολυ παιχτεί η Αλκηστη, θα τη διαβάσω το Σ/Κ μου κέντρησες το ενδιαφέρον. Τσιάνο θέλω να δω με Κονιόρδου στις Χοηφόρους, θα πρέπει να είναι πολύ ωραίο, το παίζει στο Ηρώδειο 13 Σεπτεμβρίου αν δεν κάνω λάθος.
@Χαρουμενόπαιδο
είναι μια πάρα πολύ καλή παράσταση και αν μπορέσεις δες την.
από αυτά που διάβασα για τον Τσιάνο μου φαίνεται ενδιαφέρον, αν και λίγο πιο κλασσικό…θα μου πεις, Αισχύλο ανεβάζει και θέλει να τον συνδέσει με τα διάφορα μυστικιστικά έθιμα που έχουμε κρατήσει μέχρι σήμερα (ή μέχρι το πρόσφατο παρελθόν μας, έστω).
Αλλά μιας και είναι Ηρώδειο που μ’αρέσει, αν και με ξενερώνει με τους κυριλέδες και τις τακουνάτες, θα το επιχειρήσω μάλλον! Εκτός αν το πετύχω στην περιοδεία…είναι και ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας και μεις τον κάμπο τον αγαπάμε και τον στηρίζουμε! 😉
Αχός βαρύς ακούγεται, βαριά κουλτούρα πέφτει 😛
O Χορός με τα Αρμάνι γιατί πατάει στο χώμα?
Και τι είναι αυτό το κάγκελο εκεί μπροστά?
Δε φαντάζομαι ο σκηνοθέτης να υπονοούσε τίποτις…
Πολύ ωραίο ποστ! [θα καταπιώ τη γλώσσα μου με τη καλή κουβέντα που ειπα, λίγο νερο κοπελιά!]. Ναι και μια χαρά ματιά θεατή, προσωπική κι όχι ταϊσμένη, και φυσικά με το μπαλονίσιο ύφος κατατεθειμένη!
Α, ρε πόσο θα ήθελα ναμανα [κι αμαν αμαν] εκεί. Η περδικούλα μου [μήπως πρέπει να λέω συκοφαγούλα, ή είναι σολοικισμός;] το ξέρει. Ίσως πάω στο Αιγάλεω κι εγώ. Αν καταφέρω και βρω χρόνο κι ελθω Αθήνα [ε, ένα διήμερο ύστερα από τόσους μηνες στο κουρλόνησο το δικαιούμαι]
Δεν το έχω δει ποτέ σε παρασταση το εργο. Κι όπως από κείμενο σκέτα δεν βγάζεις άποψη, καθώς κάθε έργο γράφτηκε για να παιχτεί κι όχι για να διαβαστει, σιωπώ (αν και ως γνωστό η πετρια μου δεν λέγεται: εχω διαβάσει πάμπολα θεατρικά που ποτέ μάλλον δε θα δω)
Πάντα τέτοια να πω και γω! Και πάντα με κέφι.
Καλώς σας βρήκα!
Σχετικά με την Άλκηστη υπενθυμίζω ότι πρόκειται για τραγικωμωδία, επομένως, όπως αναφέρεις και συ με τις αντιδράσεις, προκαλεί ιλαρότητα το ίδιο το κείμενο, και αυτό που καταφέρνει ο Μοσχόπουλος είναι το μέτρο στη δοσολογία των δύο στοιχείων. Και μάλιστα για ένα θέμα που σηκώνει πολύ μελόδραμα όπως ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου…
@antidrasi+sex
Ο σκηνοθέτης υπονοεί πολλά… Όσο για τα Αρμάνι… δεν πρόκειται για κυρίες που έμειναν από λάστιχο στην επαρχιακή οδό… παπουτσάκια από στοκ είναι, και αυτά μέσ᾽ στη ζωή μας…
@Αντιδρασεξ
και είπα να βάλω ντισκλέιμερ «οι ακούλτουροι σεξομανείς ας απέχουν» αλλά κρατήθηκα…ρε συ Αρμάνι φορούν γιατί είναι παλατιανοί λέμεεεε (διάβασε και κανα σχόλιο αδερφέ) και δεν είναι σε χώμα, σε φελλό είναι, όπως έμαθα μετά…στα λέει και ο ardalion (να’σαι καλά φίλτατε…γιατί τα υψηλά νοήματα εδώ μέσα δεν τα πολυπιάνουν).
Το κάγκελο, μικρό μου γουρούνι, είναι άροτρο…που σκαλίζει σε ομόκεντρους κύκλους την ορχήστρα…όπως η ζωή που γράφει και γράφει και γράφει…και συνεχίζει στα γραμμένα…ή τα ξαναγράφει! άλλο να στο λεω κι άλλο να το βλέπεις…
εσύ άλλο φαντάστηκες, που ούτε θέλω να το σκεφτώ!
@Σύκο(υβέλη)φάντη (που λέει και ο Τσαλ)
καταρχήν, πάρε νερό…κατά δεύτερον…ζουλεύειειειεςςςς;;; Προλαβαίνεις πάντως να πας στους Πέρσες ή να πεταχτείς μέχρι την Ολυμπία…καλλιτεχνικόν πτηνό!
Νομίζω πως το κείμενο από μόνο του λέει έτσι κι αλλιώς περισσότερα από αυτά που γράφουν οι λέξεις του…αλλά η σκηνοθετική ματιά είναι απαραίτητη!
Με χαρά αλλιώς καθόλου…πόσες φορές θα το πούμε ντε;;;
@ardalion
Πάντως είναι και αυτό που είπα και σε σένα (στο σπίτι σου εννοώ)…το έργο είναι τόσο πολυεπίπεδο που ο καθένας καταλάβαινε άλλο πράγμα για αστείο και γέλαγε σε διαφορετική στιγμή…πόσσες φορές δε χαμογέλασες συνωμοτικά; σαν να έκλεινες το μάτι στον Ευριπίδη για αυτό που είπε; ή υπονόησε;
Μα πες του τα του αντιδρασοτέτοιου!!!
Ξεφτίλα το κάναμε το ποστ….ώρες είναι να μας ερθει και κανας Μούργος και ο Τσαλ (και να μας πει πάλι περί αντικουλτούρας και τέτοια, εξίσου ιλαρά)
Φουσκα(λίδα)
μερσί, στην υγειά σας, την δροσά του να χετε!
Μετά, Πέρσες έχω ήδη δυο στο βραχύ βίο μου [στου Τερζόπουλου που ήθελα δεν μπόρεσα να πάω], θα αργήσω να ξαναδώ.
Ολυμπία δεν πάω, γιατί αν πάω μετά θα φύγω με κανα γκρουπ Ιαπώνων κι αντε μετά να με μαζεύεις… Θα πάω Άπω Ανατολή να βλέπω θέατρο ΝΟ! ΥΕS…
Καληνύχτα σας!
Ωραία παρουσίαση μας έκανες , τώρα θα είμαι εντελώς ενήμερος όταν θα πάω στο Αττικό Αλσος 🙂
@Συκόπουλο
ε όχι βρε Συκοφάγε…μη ξενιτευτείς κι εσύ για να δεις θέατρο…όχι και τόσες θυσίες για την τέχνη πια! Περίμενε τον Σεπτέμβρη…(μήπως να έπαιρνες κανα βουλευτή να το στέλναν κι από το νησί σας μια βόλτα; βλέπω έχει κενά η περιοδεία…σε μέρες εννοώ)
Απλά σου είπα για Πέρσες λόγω Καραθάνου, αλλά σε καταλαβαίνω…πόσους Πέρσες να αντέξει κανείς;
@κύριο ΑΜ
εντελώς όμως ενήμερος…πήγες και από τον ardalion που είναι ακόμα πιο αναλυτικός;;;
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι πρέπει να αφήνω και κενά στη διήγηση για να μου λέτε κι εσείς μετά τι βλέπετε…αλλά νομίζω πως ειδικά αυτό το έργο αφήνει περιθώρια για πολλές ερμηνείες και θεωρήσεις!
Άντε να σε δω κι εσένα τι θα λες μετά!
Γειά σου Κοκκινομπαλονίτσα, λίγο καθυστερημένη εγώ όπως πάντα
Απ’ τις φωτογραφίες, σκηνικά και κουστούμια, όντως πρέπει ναταν εξαιρετική παράσταση
Απ’ αυτά που λες όμως κι όλας, ήταν ό ν τ ω ς εξαιρετική (και σαν σύνολο – και σαν σκηνοθετική ματιά – αυτό μετράει…κι αυτό συνήθως λείπει)
Μπράβο, χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί δεν είναι και συνηθισμένο ε;
🙂
(α, και για την «παρουσίαση» που τής έκανες μπράβο σου. Όπως ειπώθηκε ήδη, δ ι κ ά σ ο υ λόγια : σε φιλώ πολύ)
🙂 🙂 😀
Καλά ε; Μιλάμε οτι είσαι και πολύ κουλτούρα! Μπράβο κοπελιά, μας έβγαλες ασπροπρόσωπους… όχι σαν κι εμένα που είμαι όλο λόγια! Αν δεν με ξεκουνήσουν οι φίλοι μου οι θεατράνθρωποι, δεν πάω πουθενΑ!
Έπαιζε βλέπω (στην τελευταία φωτό) κι ο αγαπημένος μου Βαγγελάκηηηης! Ήταν καλός ε;
@Χάρη
Γειά σου Χάρη 🙂
δεν πειράζει, δεν πειράζει…και καθυστερημένη σε θέλουμε! Το βλογ μας σε αγαπάει πολύ, όποτε κι αν έρχεσαι!
Άλλωστε έρχεσαι για να μας πεις καλά λόγια… 😉
Να πας βρεεεεε!
@Μανέτ
Πόσα θες να μας τρελάνεις!!!!!!!!!!
Λοιπόν ο Βαγγελάκης ήταν υπέροχος…πάρα πολύ καλός! Και τραγουδάει μια χαρά! Τον έχω και σε μία φωτογραφία να κάνει κάτι ακροβατικά πάνω στο άροτρο που λέγαμε παραπάνω! Χμμμμχμμμμ για μισό να τη βρω…(…μα πού την έβαλα…χχμμμχμ…)…χμμμ…για δες μήπως εδώ
Μαθαίνω ότι συνεχίστηκαν και φέτος οι γνωστοί (υποκεινούμενοι εκ της συντηρητικής γερουσίας) χουλιγκανισμοί. Φέτος δεν είμαι για τέτοιου είδους εκδρομάς, αν κρίνω όμως από τα περυσινά έκτροπα που δημιούργησαν οι κουλτουριάρηδες της χώρας μας, θα προτιμήσω τον επόμενο αγώνα ΠΑΟΚ-ΑΡΗ. Εκεί πέφτουν λιγότερα κέρματα και λοιπά αντικείμενα εντός του αγωνιστικού χώρου 🙂 🙂 🙂
Βλέπω πως ξεκίνησε το πρόγραμμα που είχε εξαγγελθεί στο προηγούμενο… μπαλονόραμα, με την πρώτη δόση (κουλτούρα). Ακούγεται ενδιαφέρουσα η παράσταση, αν και με το φτωχό μου καλλιτεχνικό αισθητήριο δεν μου καλαρέσουν τα υπερμοντέρνα και μεταμοντέρνα σκηνικά και λοιποί νεοτερισμοί. Στα χειμερινά θέατρα εντάξει, θεμητοί οι ππειραματισμοί, αλλά σε αρχαία θέατρα νομίζω ταιριάζει καλύτερα μια «κλασική» απόδοση. Ειδικά στους «Πέρσες»(δε θα πρεπε να λέγονται από το ’79 και δώθε Ιρανοί;) άκουσα πως το παράκανε ο σύντροφος Ντιμιτρόφ. Γκότσεφ ήθελα να πω. Μου θυμίζει το όνομά του ένα παλιό στέλεχος του ΚΚ Βουλγαρίας.
Αν θυμάμαι καλά στα προσεχώς, ακολουθεί «φολκλόρ», σωστα;
Silent : Ξέρεις φαντάζομαι πού οφείλονται τα π ο λ λ ά γιουχαΐσματα : είναι νέου τύπου εθνοπαληκαρισμός αυτός, γιουχάρουμε ενολίγοις κ υ ρ ί ω ς τούς αλλοδαπούς σκηνοθέτας…
σύντροφε Τσαλ : μαύρα κοράκια εννοείτε, φοβάμαι, με νύχια γαμψά
(εμένα πάντως μ’ αρέσουνε οι πειραματισμοί, ό π ο υ και να πα να γίνονται, μόνο που πρέπει κατά την γνώμη μου να δ ι κ α ι ολ ο γ ο ύ ν τ α ι και να β α σ ί ζ ο ν τ α ι κάπου …. Και δυστυχώς τις περισσότερες φορές δ ε ν συμβαίνει το τοιούτον… Απλώς κοτσάρουμε κει ό,τι μάς κατέβη και παριστάνουμε τούς μονδέρνους… Γι’ αυτό λέω ότι με έπεισε η Μπαλονίτσα, και με τις φωτογραφίες, και μ’ αυτά που είπε, ότι υπήρχε ό ν τ ω ς βάσιμη άποψη και προβληματισμός από πίσω…)
Κοκκινομπαλονίτσα νύχτωσε και δεν στα ‘πα ακόμα ! (όπως θα ‘θελα) Εμ βεβαια, απ’ το πρωί πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό ( = σ’ ένα βλόγιο μ ό ν ο ) Εσύ όμως – θηρίο, ε; Ξέρεις τι εννοώ – τα σέα και τα μέα τού ιντερνέτιου που τελικώς απόδειξες π ε ρ ί τ ρ α ν α ότι τα παίζεις και στα δάχτυλα να πούμε …
άντε, καληνύχτες… ντε… Κι αύριο μέρα είναι 😛
Με είχε καλέσει να πάω να δω τους Πέρσες (του νέο-Ιρανούς που λέει και ο Τσαλαπετεινός) ο φίλος μου ηθοποιός Λαέρτης Βασιλείου.
Δεν μπόρεσα αλλά από τη περιγραφή σου και τη παρουσίαση της παράστασης, μπορώ να πω πως βγήκα …κερδισμένος. Ευχαριστώ και πάντα τέτοια.
(α, σ’ ευχαριστώ κορίτσι μου και για τον λ ύ γ κ α (κατά L’ Enfant) : τώρα το είδα – και τι ωραία που τό’γραψες! μιλ μερσί)
😀
Εξαιρετικά δροσερή και άμεση στον ενθουσιασμό της η ανάρτηση. Γεγονός είναι πως η Επίδαυρος είναι ούτως ή άλλως μια ιδιαίτερη κατάσταση. Χιλιάδες κόσμου τόσα χρόνια κάνουν δεκάδες χιλιόμετρα για μια θεατρική παράσταση. Ακόμη και κοσμικότητες δεν καταφέρνουν να χαλάσουν την αυθεντικότητα του αισθήματος που σε συνεπαίρνει καθώς η παράσταση αρχίζει, ο κόσμος σιωπά, τα τζιτζίκια προαναγγέλλουν την πάροδο και εσύ χάνεσαι στο παραμύθι.
@σ/σα Χάρη
Κι εμένα εκεί πήγε ο νους μου, στα κοράκια. Έχει παιχτεί άλλωστε κι εδώ το άσμα και είναι δημοφιλές. Εσείς τα κατέχετε καλύτερα από τέχνες και κουλτούρες, εγώ έχω επωμιστεί τον άχαρο ρόλο του κομματικού κήνσορα… Ο καθένας στο πόστο του.
Να είσαι καλά βρε μπαλόνι (κόκκινο) !
Η παράσταση έρχεται στα Γιάννενα σε 2 μέρες, δεν είχα σκοπό να πάω αλλά μετά την ανάρτησή σου δεν το χάνω με τίποτα.
Αχ, να, κάτι τέτοια κουλτουροevents μου λείπουνε (τα μόνα) απ’ το ΕΛλαδιστάν.
Να μουνα ξανά Επίδαυρο για θέατρο (και να τσάκιζα μετά τα αρνάκια στο Λιγουριό) και τί στον κόσμο.
Θα αναγκαστώ (αχεμ) να συμφωνήσω με την Κροτ – ο Ευριπίδης είναι ο μέγιστος των κλασσικών, γιατί χαίρεται τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ζωής (άκους εκεί το λαϊκό αίσθημα να εκπροσωπείται από θεό). Είτε αυτές έχουν να κάνουν με τον έρωτα (Φαίδρα) είτε με το μίσος (Μήδεια).
Πολύ θα θελα να βρισκόταν σε κάποιο χειρόγραφο των ΕΛ η χαμένη Αντιγόνη που λέγεται πως έγραψε – πάω στοίχημα ότι θα ήταν πολύ καλύτερο απ’το γλυκανάλατο μελόπραμα που φάγαμε στη μάπα στο Λύκειο οι παλαιότεροι.
ΥΓ: απ’τις φωτογραφίες, τα κοστούμια λίγο τσουρούτικα μου φαίνονται… είπαμε, μοντερνισμός, αλλά απ’την άλλη, είναι αρχαία τραγωδία, όχι Μπέκετ.
Λίγο ο καιρός που είναι ζεστός (πολύ ζεστός όμως), λίγο τα έργα της ΔΕΗ που γίνονται στη γειτονιά και μας αφήνουν χωρίς ρεύμα μες στον καύσωνα, λίγο που η πρίζα του κλιματιστικού είναι η ίδια με του υπολογιστή (και στον καύσωνα έχει προτεραιότητα το κλιματιστικό)…άργησα να απαντήσω στα σχόλια. Πάμε λοιπόν:
@Silent
Καλό μου ναυτάκι, το μπαλόνι αποφεύγει τα κέρματα και τις ντομάτες (αν και ως γνωστών οι αρχαίοι δεν τις απέφευγαν αν το έργο δεν τους άρεσε…και ντομάτες, και τάλαντα και κρεμμύδια πετούσαν) σε θεατρικούς χώρους. Άλλωστε, τι μου φταίνε οι ηθοποιοί αν ο σκηνοθέτης είναι μπάζο;
Μάλλον όμως εννοείς τους «Πέρσες».
Σε αγώνα του ΜΠΑΟΚ ευχαρίστως θα πήγαινα, όπως και της πολυαγαπημένης και τιμημένης ΑΕΚ, αλλά ούτε εκεί θα εκσφεδόνιζα αντικείμενα, όπως έκανε γνωστώς και μη εξαιρετέος τηλεπαραθυρατζής!
@ Τσαλ
Τελικώς, είσαι λίγο συντηρητικός. Διαφωνώ με τον «σεβασμό» στα αρχαία θέατρα, όπου πρέπει να ανεβαίνουν (και καλά) παραστάσεις με «κλασσικές» αποδόσεις! Τα αρχαία θέατρα είναι μάρμαρα και πέτρες, εντ δατς ιτ! Αν κάτι «απαιτεί» σεβασμό είναι το κείμενο ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ θεατρικού συγγραφέα. Αν σέβεσαι αυτό και τα νοήματα που θέλει να δώσει ο συγγραφέας, κάθε πειραματισμός είναι δεκτός, κατά την ταπεινή μου άποψη μάλιστα είναι και επιθυμητός!
Και ναι, το φολκλορ σου έρχεται!
@Χάρη
Πειστήκατεεεεεεεεεε;;;
Απολύτως συμφωνώ μαζί σου…και καλά του τα λες του πουλιού από πάνω!
υ.γ. είμαι μαγκάκι μπαλόνι στα ιντερνετικά, όχι αστεία!!!!
@N.Ago
Αγαπητέ Νίκο, για τους Πέρσες, ο ardalion δεν λέει και τα καλύτερα…και θα τον εμπιστευτώ μιας και είχαμε ακριβώς την ίδια εκτίμηση για την Άλκηστη. Πάντως, μη μείνεις στην περιγραφή μου για τούτη δω την παράσταση…πήγαινε δες την οπωσδήποτε! Θα σ’αρέσει πολύ νομίζω!
υ.γ. τσίμπησα μια φωτογραφία σου για την επόμενή μου ανάρτηση…αύριο θα την κρεμάσω!
@Χάρη(2)
πιο λύγκα; άφησα λύγκα κάπου; σε μέιλ;;; σε σχόλιο;;;
ουφφφφφφφφφ με έχει βαρέσει η ζέστα!!!!
Συνέχεια στις απαντήσεις:
@Γιώργος Κατσαμάκης
Καλησπέρα σας αγαπητέ!! 🙂
Δροσερή η περιγραφή; πολύ χαίρουμαι καθώς η ζέστη στην Αθήνα αυτές τις μέρες ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ λέμεεεεεεεεεεε.
Λες :«…την αυθεντικότητα του αισθήματος που σε συνεπαίρνει καθώς η παράσταση αρχίζει, ο κόσμος σιωπά, τα τζιτζίκια προαναγγέλλουν την πάροδο και εσύ χάνεσαι στο παραμύθι.» και λέω πως δεν θα μπορούσα να κάνω πιο γλαφυρή περιγραφή του αισθήματος! Και το φοβερό είναι πως έχω την αίσθηση πως ακόμα και τα τζιτζίκια (ή μήπως τριζόνια; ) σιωπούν μόλις ακουστεί η πρώτη λέξη της παράστασης…σαν να θένε κι αυτά να ακούσουν!
Εντυπωσιακό!
@Τσαλ
Μαύρα κοράκια, κόκκινα κοράκια
τι μαρτυράνε τα μαύρα και τα κόκκινα κοράκια;;;
Κουλτούρα συντροφάκι, κουλτούρα σε λέω!!!!
Να σου πω πάντως, μη νοιάζεσαι….εμένα μ’αρέσει αυτό το «ο καθείς στο πόστο του». Είναι λίγο φορντικό μεν, αλλά ο καταμερισμός εργασίας ποτέ δεν έβλαψε κανένα! Σμουτς
@Τουρνέ στα νησιά
Κύριε καθηγητά, να πάτε…ενημέρωσα ήδη τον θίασο και θα σας περιμένει!
Να πάτε στα παρασκήνια και να τους πείτε πως σας στέλνει το μπαλόνι…το κόκκινο! Αν το κάνετε από πριν, μάλιστα, θα γυρίσουν να σας κοιτάνε στην παράσταση, ακόμα κι αν η θέση σας είναι μακριά…άμα έχεις μέσο…όλα βολεύονται 😉
@δικηγόρο
Σαν να μου φαίνεται πως περισσότερο σας λείπουν τα αρνάκια του Λιγουριού (μα πόσο ταιριαστό όνομα!) παρά η Επίδαυρος.
Μα κι εγώ συμφωνώ με την Κροτ (είναι και η διπλανή μου στην τάξη σας, άρα καλά κάνω και συμφωνώ). Ο Ευριπίδης είναι μέγας και διαβάζει πολύ πιο βαθιά τις γυναίκες απ’όσο έκαναν οι άλλοι δύο (ίσως, όπως μου είπε κάποτε η Κροτ, επειδή τις θεωρεί «ίσες», για τα μέτρα της εποχής, με τους άντρες και γι’αυτό να φαίνεται πού και πού μισογύνης).
Μια χαρά ήταν τα κουστούμια σου λέωωωωω!!! Ταίριαζαν πολύ! Οκ, θύμιζαν κάποιες στιγμές και Αίγυπτο αλλά στο σύνολο ήταν άψογα!
υ.γ.Έμαθα ότι μάλλον θα συμπέσουμε σε μια ευρωπαϊκή πόλη φέτος…χμμχμμμχμμμ
Μήπως να πάμε και σε καμιά όπερα;
@Happy Hour
Οι Χοηφόροι του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Τσιάνου με Κονιόρδου στους ρόλους Ηλέκτρας και Κλυταιμνήστρας είναι μια συναρπαστική παράσταση που ακολούθησε τη θρυλική Ηλέκτρα του Θεσσαλικού. Θυμάμαι στην Επίδαυρο την Κονιόρδου και τον Κωνσταντόπουλο (Ορέστη) πόσο με είχαν αναταράξει και πόσο με είχαν βάλει σε μια κατάσταση συγκινησιακή μέσα από τη μουσική με τα κρουστά, τα απίθανα κοστούμια της Νανάς Παπαντωνίου, έναν χορό που αισθανόσουν ότι ερχόταν από έναν άλλο κόσμο, που είναι και δικός σου κόσμος… ΜΑΓΕΙΑ. Έχουν περάσει δεκαεπτά χρόνια από τότε… Και είναι ευκαιρία να δει κανείς και την Κονιόρδου μετά από πειραματισμούς που θεωρήθηκαν αμφιλεγόμενοι (Πέρσες, Μήδεια) σε μια σκηνοθεσία που προτείνει μια άποψη που έχει πάρα πολύ στέρεη βάση. Άρχισα να γράφω πολλά όμως, και θα κουράσω… Ας το κάνω ανάρτηση.
@ardalion
πόσο χαίρομαι που έρχεσαι και μας τα λες αυτά!
μάλλον κι εγώ θα πάω…θα δω μήπως το κανονίσω με το Χαρουμενόπαιδο, κι αν ειναι βρισκόμαστε όλες και όλοι μαζί για να το σχολιάσουμε!!!!
Πολλή ζέστη δε λες τίποτα πάντως…ναι, τους Πέρσες εννοώ, μιλώ όμως γενικά για το μπάχαλο που προέκυψε (ξανά) προσφάτως. Οι αρχαίοι πετούσαν ντομάτες και κρεμμύδια, έκαναν όμως και πολλά άλλα φρικαλέα, που πιστεύω τα έχουμε πια ξεπεράσει. Αν και με τα ραμολιμέντα που κατευθύνουν τις μάζες σε τούτη τη χώρα, ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει!
Υ.Γ. ΑΕΚ λοιπόν, ε; Θα σε πάρω καλύτερα μαζί μου στον επόμενο αγώνα του Αστέρα Εξαρχείων, τι λες;
«Σαν να μου φαίνεται πως περισσότερο σας λείπουν τα αρνάκια του Λιγουριού (μα πόσο ταιριαστό όνομα!) παρά η Επίδαυρος.»
Μα γιατί το λέτε αυτό και με πλληγώñετε. Μόνο επειδή κάνω παρέα με την Κροτ δε σημαίνει πως είμαι και εγώ κοιλιόδουλος… Καλά, καλά έστω, πεθύμησα το αρνάκι ΟΣΟ και την Επίδαυρο (σώμα και πνεύμα ένα αδιάσπαστο σύνολο).
«Ο Ευριπίδης είναι μέγας και διαβάζει πολύ πιο βαθιά τις γυναίκες απ’όσο έκαναν οι άλλοι δύο»
Τώρα βέβαια αυτό δεν είναι κατ’ανάγκην προτέρημα – η άνευ σκαφάνδρου κατάδυση στην άβυσσο. Έστω, χαλάλι του για χάρη των έργων που έγραψε!
«Έμαθα ότι μάλλον θα συμπέσουμε σε μια ευρωπαϊκή πόλη φέτος… Μήπως να πάμε και σε καμιά όπερα;»
Αν ψήσετε την Κροτ που ακούει όπερα και βγάζει σπυράκια, γιατί όχι! Εγώ παραιτήθηκα κάθε εκπολιτιστικής προσπαθείας 🙂
@(κόκκινη) οικοδέσποινα : «Ποιον λύγκα» ;;; Τι λέτε καλέ ;;;;;;; Τον λύγκα τον δ ι κ ό σας, που βαλατε για την έ ρ η μ η εμένα. (Άκου «ποιον λύγκα» ! Με μένα στο μυαλό σας δεν ξυπνάτε και δεν κοιμάστε με τέτοια ζέστη 😉
(Κυρία μου έχετε μέηλ)
😆
Η αλήθεια είναι ότι τα ψιλοντρέπομαι αυτά με τα παρασκήνια (ειδικά πριν που οι άνθρωποι θα έχουν και το τρακ της παράστασης) αλλά αφού το είπες στα παιδιά θα περάσω στο τέλος.
Την ατάκα «με στέλνει το μπαλόνι ….το κόκκινο» (μου φέρνει σε συνθηματικό από κατασκοπευτική ταινία) την λέω σε κάποιον συγκεκριμένο? Στο «…κόκκινο» να κλείσω και το μάτι με νόημα ?
Υ.γ ΑΕΚ είσαι κοπελιά! Έτσι μπράβο γιατί η χρωματική επιλογή του μπαλονιού με είχε μπερδέψει λίγο.