Ω, τι κόσμος μπαμπά!

Δεν ξέρω πια τι θα πρέπει να αποκαλώ παράλογο και τι λογικό.

Τι εννοώ: τα παράλογα είναι τόσο συχνά πια και τα λογικά όλο και πιο σπάνια! Και κανείς δεν δείχνει να παραξενεύεται με τα παράλογα, ενώ σοκάρεται με τα λογικά! Τα παράλογα λοιπόν μετατρέπονται σε «κατά συνθήκη λογικά» και τούμπαλιν!

Θα μπορούσα να περιόριζα τα επιχειρήματά μου για αυτό που μόλις είπα σε ένα και μόνο όνομα : Πρετεντέριους

Αλλά τελικά αυτή η τακτική όλο και γίνεται πιο συχνή, οπότε ο Πρετεντέριους είναι απλά μια υποπερίπτωση του όλου εγχειρήματος εναλλαγής του λογικού με το παράλογο!

Δείτε ας πούμε την περίπτωση του Περικλή Αντωνίου και των όσων έζησε στο Λονδίνο φέτος το Πάσχα (από το TVXS μέσω Αντιδρασέξ) και το σχόλιο του Έλικα εκεί, που περιγράφει ακριβώς αυτή την αντιστροφή του λογικού με το παράλογο. Βάζω εδώ μόνο το σχόλιο για την οικονομία της κουβέντας:

Παλιότερα φωτογράφιζα κι εγώ συχνά. Ιδίως όταν σπούδαζα στο Λονδίνο (1990-93). Σήκωνα τη φωτογραφική μηχανή όπου και όποτε ήθελα και οι άνθρωποι με αντιμετώπιζαν ακομπλεξάριστα. Κανείς δε μου παραπονέθηκε, κανείς δε μου ζήτησε τα ρέστα, κανείς δε με κατήγγειλε στην αστυνομία. Και έτσι θα έπρεπε να είναι. Σημειωτέον, τότε δεν υπήρχαν ψηφιακές μηχανές. Αν κάποιος είχε αντίρρηση, έπρεπε να ανοίξεις τη φωτογραφική και να του δώσεις το φιλμ.

Η φοβία της κάμερας (στα χέρια ιδιώτη, γιατί στα χέρια του κράτους έχει γίνει τελείως αποδεκτή) είναι καινούργιο φαινόμενο, που συνδέεται με την τεχνητά καλλιεργημένη τρομολαγνεία και την υποτιθέμενη μάστιγα της παιδεραστίας. Ξαφνικά, όλοι γίναμε ύποπτοι και ως ύποπτοι πρέπει να έχουμε τη μεταχείριση εγκληματιών. Η καλλιτεχνική δημιουργία δεν έχει πια ρόλο στη ζωή μας, εκτός αν είναι καλουπωμένη σε πλαίσια ριάλιτι και εκδηλώσεων σε μέγαρα. Η ελευθερία έκφρασης δεν υφίσταται πλέον, καθώς θέτει σε κίνδυνο την υποτιθέμενη ασφάλεια των υπηκόων. Λες και ένα (ντυμένο και συνοδευόμενο από τους γονείς του) κοριτσάκι στο μετρό μπορεί ως δια μαγείας να καταλήξει υποκείμενο πορνογραφίας ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

Άκουσα ότι η γειτόνισσα είναι μάγισσα. Μήπως να την καίγαμε;

Συνεχίζοντας τα παράλογα…θα μπορούσα επίσης να παραθέσω τις ιστορίες για αγρίους που ακούω καθημερινά από τη διάσημη πια (σ’αυτό το βλογ τουλάχιστον) συνάδελφο και που της φαίνονται απολύτως λογικές! Όπως ας πούμε ότι θα βγούν το 2012 τα Ελ και τα Βριλ από το έδαφος και τις υπόγειες στοές και θα μας καταστρέψουν! Ας μην πάω όμως εκεί- όχι γιατί είναι μεμονομένο περιστατικό, κάθε άλλο, τα κρούσματα βλακείας τύπου Λιακ και Αδώνιδος αυξάνονται συνεχώς- αλλά γιατί έχω και γω τα όριά μου!

Αλλά ας πούμε π.χ. για τα τεκταινόμενα στον Υμηττό! Το Υ(ΠΕ)ΧΩΔΕ προχωράει σε σχεδιασμό της επέκτασης της Περιφερειακής Υμηττού. Πέρα του παράλογου να σχεδιάζεις επιπλέον δρόμους για ΙΧ με το ιδεολόγημα ότι έτσι αποσυμφορείται η κίνηση στο κέντρο, αν το κάνεις ταυτόχρονα με τη μείωση των φόρων για την αγορά αυτοκινήτων μεγάλου κυβισμού (και ουσιαστικά με το κίνητρο αγοράς νέου αυτοκινήτου) είναι σαν να αναιρείς τον εαυτό σου!

Το να το παρουσιάζεις όμως όλο αυτό σαν ΛΟΓΙΚΟ είναι που σπάει κόκκαλα! Αν, δε, έρχεται και το ΚΑΣ να σε αμφισβητήσει, το ΚΑΣ που μέχρι τώρα σε στήριζε σε κάθε κανιβαλισμό που έκανες, τότε το ΠΑΡΑΛΟΓΟ παίρνει μεγαλειώδεις διαστάσεις!

Φανταστείτε λοιπόν πώς ένιωσα όταν άκουσα την είδηση για την νέα απόφαση του Υπουργείου Μεταφορών του κρατιδίου του Βερολίνου: Κάθε κάτοικος δικαιούται ποδήλατο δωρεάν για μία ώρα από την έξοδό του από το Μετρό της πόλης. Μια πόλη στην οποία σχεδόν κάθε κάτοικος έχει ποδήλατο και το ποδήλατο είναι τρόπος ζωής, σε μία χώρα με τεράστια αυτοκινητοβιομηχανία που στενάζει λόγω οικονομικής κρίσης, ενισχύεται η χρήση ποδηλάτου! Πέστε μου τώρα, πού είναι το παράλογο και πού το λογικό;

Μην παρεξηγηθώ, προφανώς συμφωνώ με το μέτρο του υπουργείου Μεταφορών του Βερολίνου. Φαντάζεστε όμως μια τέτοια πολιτική στην Ελλάδα; Μη το δείτε με κριτήρια πολιτικής πρόθεσης ή μη, δείτε το με κριτήρια λογικού και παράλογου και τι έχουμε μάθει να θεωρούμε λογικό ή παράλογο, εν μέσω οικονομικής κρίσης!!!

Τελευταίο παράλογο για σήμερα, γιατί δεν θα ήθελα να αφήσω τον αγαπημένο μου σχολιαστή και Μέγ(κ)α δημοσιογράφο εκτός αυτής της λίστας:

Εχτές ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος, απέστειλε επιστολή-πρόταση της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ προς όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα για αλλαγή του νόμου περί ευθύνης Υπουργών. Πρότεινε να ισχύει ότι ισχύει και σε όλα τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη, συνοδεύοντας μάλιστα την πρόταση με εισηγήσεις έγκριτων και γνωστών (άλλο παράλογο, αν δεν είναι γνωστός κάποιος δεν είναι και έγκριτος) συνταγματολόγων.

Η απάντηση του Μέγ(κ)α δημοσιοκάφρου ήρθε σήμερα, υπό τον τίτλο «το άγχος» στην στήλη του στο Βήμα.

Αν βαριέστε να πάτε εκεί, δείτε το κομμάτι που αφορά την συγκεκριμένη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ:

Το άγχος της παρουσίας οδηγεί την Αριστερά σε εκρήξεις φτηνού λαϊκισμού, όπως η περίφημη θεωρία ότι ο πολιτικός πρέπει να ελέγχεται με τις ίδιες ακριβώς διαδικασίες που ελέγχεται ένας πολίτης – τελευταίο κρούσμα, η πρόταση Αλαβάνου να στέλνονται«αμελλητί» από τη Βουλή όλες οι δικογραφίες στη Δικαιοσύνη… Η άλλη λύση είναι να ανατεθεί απευθείας στον Αρειο Πάγο η διακυβέρνηση της χώρας.

Προφανώς δεν περίμενα να εγκρίνει ο Πρετεντέριους κάποια πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι άλλωστε γνωστή η εμπάθεια που τρέφει προς τον συγκεκριμένο χώρο αλλά και συνολικά προς την αριστερά! Αλλά για χάρη του σημερινού μας ποστ δώστε σημασία στην αναστροφή του ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ με το ΛΟΓΙΚΟ! Απλά και καθαρά!

Θεωρείτε πως πρέπει να πω κάτι παραπάνω για το θέμα αυτό; Νομίζω είναι προφανές πού το πάω! Ο άνθρωπος είναι ειδήμων, ίσως ο καλύτερος εκπρόσωπος της σχολής αντιστροφής του Λογικού με το Παράλογο!

Νομίζω ότι η ιδέα της παρουσίασης όλων των «κατά συνθήκη» λογικών έχει ζουμί και πλάκα! Πικρό χιούμορ θα μου πείτε, δεκτόν! Αλλά αν δεν τα λέμε και καθόλου, πουθενά, τότε φεύγει το «κατα συνθήκη» και οδηγούμαστε στο πάντα αγαπημένο «Παράάάλογο;; Δεν απαντάει, άρα λογικό» της μάνας από τους δέκα μικρούς Μήτσους.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά φαίνεται να μην καταλαβαίνουμε την επιρροή που έχουν ΟΛΑ τα μέσα σε ΟΛΟΥΣ και ΟΛΕΣ μας!