Παράξενη μέρα
Σήμερα παρακοιμήθηκα, με αποτέλεσμα (τραγικό) να μη πάρω πρωινό.
Παρόλα αυτά ξεκίνησα με ένα απίστευτο κέφι για τη δουλειά, λες και δεν ξέρω τι σημαντικό είχα να κάνω…
Πέτυχα και την Π. με την Φ. στο δρόμο να βολτάρουν πρωί-πρωί και γελάσαμε με διάφορα χαζά από τη χτεσινή μου μέρα.
Μα ναι, είχε ήλιο, πολύ ήλιο! Και εγώ έβλεπα ξαφνικά παντού λουλούδια. Φυσικά, επειδή είναι ακόμα χειμώνας, τα λουλούδια τα έβλεπα στο ιντερνετ. Από κει «έκλεψα» κιόλας μερικά για να τα βάλω σε τουτο δω το ποστ.
Να γίνει λίγο Άνοιξη βρε παιδιά
Πολλά θέλει η καρδιά σου, νομίζετε, για να ανοίξει;;;
Και σιγά σιγά ο καιρός γύριζε. Συννέφιαζε και συννέφιαζε, αλλά εγώ εκεί…να χαίρομαι σα χαζή! Ανεξήγητον!
Μέχρι και οι κοτσάνες που άκουγα στο γραφείο, στο ντούκου πέρναγαν…Κάτι για τους παιδεραστές, κάτι για το τι θα έκανε ο Χριστόδουλος αν ζούσε και άκουγε για τους παιδεραστές παπάδες (θα κατέβαινε λέει στους δρόμους, εγώ λέω θα διάβαζε). Με μεμονωμένα περιστατικά θα ασχολούμαστε τώρα;
Γέλασα και με αυτό, 
γιατί το παράλογο βγάζει πάντα γέλιο και ο Δήμαρχος διαθέτει και από τα δύο (παράλογο και γέλιο)
α propo σας έβαλα και τη συνέντευξη του δίπλα, στην κατηγορία «Άστα τα μαλάκια σου ανακατωμένα» κάτω από τη συνέντευξη του Babis Vovos. Ακούστε τις και γελάστε ή κλάψτε, ανάλογα με τα κέφια.
Ξαναγυρνώντας λοιπόν, μάλλον φταίει που είναι Πέμπτη, και η υπόσχεση του Σαββατοκύριακου είναι μια μόλις μέρα μακριά. Έστω και αν το Σαββατοκύριακο έρχεται μαζί με δύσκολους αποχαιρετισμούς.
Αυτό θυμήθηκα λοιπόν και άρχισε να μπουμπουνίζει και να βρέχει έξω. Και να βρέχει λίγο και «μέσα».
Αλλά οι αποχαιρετισμοί, σκέφτηκα, ορίζουν ξανά την υπόσχεση για το ξανάσμιξιμο.
Και ξάφνου ο ουρανός ξαναφώτισε από μια υποψία ήλιου…σατανικό…ο καιρός και ο ουρανός με ακολουθεί.
Τελικά τα πάντα είναι μέσα μας. Τι θέλουμε και τι δε θέλουμε…να νιώσουμε, να κάνουμε…όλα μέσα μας.
Γιατί αυτά που είναι έξω από μας είναι αυτά που εμείς έχουμε επιλέξει να αφήσουμε έξω.
Η ζωή μας στα χέρια μας λοιπόν. Όσο μπορούμε. Μη πούμε όμως πως δεν το παλέψαμε, δεν προσπαθήσαμε…
Μουσικούλα για τη διάθεση μαέστρο…
Το κόκκινο μπαλόνι 
Σου εύχομαι τέτοια πρωινά συνέχεια με τέτοιες αποφάσεις πάντα.
Είναι κάποιες μέρες που χωρίς να συνηγορεί τίποτα για να νοιώθουμε ευχάριστα υπάρχει μέσα μας μια ανεξήγητη χαρά ή αισιοδοξία…
Πάντως με λόγο ή χωρίς εμένα μ’άρεσε αυτή η φωτεινή με χρώματα και λουλούδια ανάρτηση σου.Μου »άνοιξε» τη καρδιά.
Καληνύχτα μπαλονάκι κόκκινο
Από δώ και στο εξής ας εξοικιοθούμε με έντονες καιρικές μεταπτώσεις εντός της ημέρας, ενεκα του παγκόσμιου φαινομένου της κλιματικής αλλαγής (τα λεγε ο αλ Γκορ και ο Λιακό). Ωραίο το τραγουδάκι και η οπτική επένδυση.
ΥΓ: Παρακοιμήθηκες είπες; Έχεις άλλοθι για χθες το βράδυ; Μένεις και σε ύποπτη συνοικία! Κάτσε να ελέγξω το αστυνομικό δελτίο (Πάνο Σόμπολο).
Αυτό λέγετε Καλή μέρα. Και πάντα τέτοιες ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ να έχεις
@px
άλλως πώς αδελφέ; Πώς θα βγει η μέρα (για να μη πω η ζωή ολάκερη);
@Απροσπέλαστη πόλη
Και να φανταστείς ότι δεν έχουν έρθει ακόμα οι Αλκυονίδες…μα τι θα γίνει τελικά μ’αυτές;
@Συντρ. Τσαλ.
Βρε σύντροφε, νομίζω πως πέρα από «κλιματική αλλαγή», το φαινόμενο ονομάζεται και «χειμώνας στην Αθήνα»… :-p
υ.γ. Έχω το καλύτερο άλλοθι για προχθές, μπορώ να φέρω και χαρτί!
@Αλέξης Β.
Μακάρι Αλέξη μου, γιατί μου έχουν λείψει αυτές οι ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ. Καλημέρες και σε σένα!
Ωχ! Ελπίζω όχι στον οικείο σταθμό χωροφυλακής… ΑΤ ήθελα να πω. Δεν πιστεύω να έκανες δήλωση μετανοίας! Μην ξεχνάς την κατάληξη του καπεταν Κλάρα!
εγώ έχω την εξής ερώτηση:
πώς κατάλαβες ότι δεν έχουν έρθει οι αλκυονίδες;;;;;;;;
καλό, δύσκολο, σαββατοκύριακο σου εύχομαι μιας κι αναφέρθηκες σε αποχαιρετισμούς!
Κράτα καλά στη σκέψη σου αυτό που ένιωσες: «οι αποχαιρετισμοί, σκέφτηκα, ορίζουν ξανά την υπόσχεση για το ξανάσμιξιμο»…
θα σου χρειαστεί στις χειμωνιές (που για άλλους τελείως λόγους εγώ ελπίζω να έρθουν επιτέλους και βαρέθηκα τη ζέστη!)
@Βουνίσια θάλασσα
Μα βλέπεις εσύ καμιά αλκυονίδα μέρα;;; Τώρα κάτι πάει να γίνει αλλά κρατώ μικρό καλάθι!
Πέρασαν οι μέρες του Σαββατοκύριακου και μαζί με αυτές και οι αποχαιρετισμοί! Ουφ!