Οφειλή
Γύρισα τόσο καιρό από ταξιδάκι στο Βερολίνο και δεν σας έγραψα τίποτα!
Καλά, χιλιάδες πράγματα συνέβησαν κι εγώ δεν έγραψα τίποτα! Μετακομίζουμε όμως και οι δουλείες δεν περιμένουν…χρώματα, μαστορέματα, τα άγχη που τα ακολουθούν όλα αυτά, έχουμε και το μπαζάαρ την άλλη βδομάδα…είχα αφήσει και κάτι δουλειές στο γραφείο…τι σας λέω τώρα όμως! Πάμε λοιπόν να πούμε για το Βερολίνο!
Ξεκινώντας να πω πως το Βερολίνο είναι αγαπημένος προορισμός για μένα για πολλούς (προφανείς και μη) λόγους!
Ο ένας μη προφανής λόγος είναι η φύση που είναι κομμάτι της πόλης και βρίσκεται σε κάθε βήμα σου μέσα στην τόσο ζωντανή μεγαλούπολη.
Ο άλλος μη προφανής λόγος είναι το αδέρφι μου που μετανάστευσε πριν λίγα χρόνια εκεί και μου λείπει(μην περιμένετε φωτό όμως, πάρτε μία ακόμα από το παραπάνω πάρκο και να σας θυμήσω πως είναι μέσα στην πόλη).
Έτσι, όταν μου είπε η Βέλγα να πάμε παρέα στο Βερολίνο για να δούμε από κοντά τους εορτασμούς από τα 20 χρόνια της πτώσης του τείχους, εννοείται πως δέχτηκα, κυρίως για τους δύο παραπάνω λόγους.
Καλά όλα αυτά. Το Βερολίνο όμως συμβολίζει και ένα άλλο πράγμα για μένα αλλά και για όλη την Ευρώπη. Είναι το σύμβολο (ο ορισμός να το πω; ) της χαρμολύπης. 🙂 😦 🙂 😦
Ένα υλικό τείχος, που χώριζε για σχεδόν 30 χρόνια μια πόλη, έναν λαό και την ευρωπαϊκή αριστερά, που έδωσε υλική υπόσταση στον ψυχρό πόλεμο έπεσε πριν από 20 χρόνια και γέμισε ελπίδα αυτόν το λαό.
Ταυτόχρονα όμως αυτή η πτώση συμβολοποίησε την ήττα. Την αρχή του τέλος για το αντίπαλο δέος στο καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης. Και αυτή η ήττα, με το πέρασμα των χρόνων γίνεται όλο και μεγαλύτερη.
Η επέλαση του καπιταλισμού βαφτίστηκε «ελευθερία της αγοράς», η μετανάστευση και η εκμετάλλευση των οικονομικών μεταναστών βαφτίστηκε «ελευθερία κίνησης ανθρώπων και αγαθών» (και έχει ενδιαφέρον που αυτά τα δύο μπαίνουν στην ίδια πρόταση) και ότι απέμεινε από το «σοσιαλιστικό» παρελθόν είναι τα κτίρια και τα αγάλματα του Μαρξ και του Ενγκελς στην Alexanderplatz, οι μεγάλες λεωφόροι και τα τεράστια συγκροτήματα κατοικιών του ανατολικού Βερολίνου και τα αρχεία της Στάζι. Ειδικά τα τελευταία, σε μια έκθεση που είδαμε στην εορτάζουσα πρωτεύουσα του ενιαίου Γερμανικού κράτους, μόνο ανατριχίλες μπορούσαν να προκαλέσουν, κι ας ήταν αποπνικτική η ζέστη εκεί μέσα. Και η ανατριχίλα φούντωνε όταν σκεφτόσουν πως όλη αυτή η οργάνωση υπήρχε χωρίς υπολογιστές και Echelon και κάμερες κυκλοφορίας να παρακολουθούν κάθε σου κίνηση. Αν έβλεπες την έκθεση και σκεφτόσουν πως τώρα αυτά γίνονται νόμιμα, και κυρίως έχοντας μαζί το κοινό αίσθημα περί ασφάλειας, ήδη το νέο μέλλον φάνταζε χειρότερο από το παρελθόν που κατέρρευσε πριν 20 χρόνια.
Αλλά και πάλι, θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτά παραβλέπονται αν σκεφτείς τη χαρά που βίωσαν οι Γερμανοί, ειδικά οι ανατολικοβερολινέζοι, με την πτώση. Και πας στην εξαιρετική έκθεση στο μουσείο κινηματογράφου και φιλμ και βλέπεις τα βίντεο που τραβήχτηκαν έναν μόλις χρόνο μετά την πτώση. Εκεί, οι κάτοικοι του ανατολικού Βερολίνου απορούν με την νίκη των Χριστιανοδημοκρατών στις πρώτες ελεύθερες εκλογές της ενιαίας Γερμανίας και βρίσκονται αντιμέτωποι με τους νέους κανόνες στην εργασία, όπου τα ημερομίσθια είναι ελάχιστα και τα ωράρια τεράστια, «στο όνομα της ανάπτυξης και της ανοικοδόμησης» ενώ οι απολύσεις σε τυχόν απεργίες είναι καθημερινή απειλή. Και αναρωτιούνται τι είδους ελευθερία κέρδισαν.
Ίσως για αυτό το λόγο οι Βερολινέζοι δεν συμμετείχαν στο πανηγύρι που έστησαν η Μέρκελ και οι υπόλοιποι ηγέτες (και ο Γιώργος ήταν εκεί…Keep walking αυτό το παιδί). Η πλατεία στην πύλη του Βρανδεμβούργου ήταν γεμάτη αλλά όλοι εκεί ήμασταν τουρίστες. Οι Βερολινέζοι απείχαν! Σε μια εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης, όπου ακόμα και ο οικονομικός γίγαντας-Γερμανία βλέπει τη βιομηχανίες της να κλείνουν, όπου υπαίτιος της κρίσης είναι ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκε το κεφάλαιο τα τελευταία 20 χρόνια, ελλείψει αντί-μοντέλου μάλιστα, φάνταζε σαν ειρωνεία αυτό το ξόδεμα πακτωλού χρημάτων για να γιορτάζουμε την κατάντια μας!
Αυτή τη φορά, το ταξίδι μου στο Βερολίνο με γέμισε οργή. Οργή με διπλό αποδέκτη.
Κατά πρώτον προς το σύστημα που κυριάρχησε πριν από 20 χρόνια και μας έχει φέρει εδώ σήμερα, να μετράμε τα ευρά ένα-ένα και να συρρικνώνουμε τις ανάγκες μας για να επιβιώσουμε.
Και κατά δεύτερον προς το σύστημα που κατέρρευσε. Τολμώ να πω πως η οργή μου είναι κατά τι μεγαλύτερη προς αυτό, γιατί χρησιμοποίησε ιδανικά και όνειρα μεγάλων και σπουδαίων ανθρώπων αλλά και ανώνυμων αγωνιστών και αγωνιστριών και τα μεταμόρφωσε σε ένα απωθητικό και απολυταρχικό καθεστώς. Και έτσι έδωσε άλλοθι στον κάθε τυχάρπαστο να λοιδορεί αυτούς και αυτές που έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα για ένα άλλο όραμα ζωής και κοινωνικής οργάνωσης.
Ίσως γι’ αυτό μου φάνηκε εξαιρετική ειρωνεία η ύπαρξη χορηγών-τύπου Siemens, Easyjet, Bosch, Lancia κ.α. στα κομμάτια του ντόμινου που έπεσαν το βράδυ της 9ης Νοέμβρη του 2009. Γιατί οι πιο κερδισμένοι από τη νέα κατάσταση είναι αυτοί. Γιατί γέννησαν ένα νέο καταπιεστικό σύστημα με την ευρύτατη συναίνεση του λαού.
Και δεν ντρέπονται να το πουν.
Η ειρωνεία είναι πως ντρεπόμαστε εμείς να μιλήσουμε δεικτικά για την οργή που τρέφουμε προς το εξίσου απολυταρχικού τύπου καθεστώς που υπήρχε στα ανατολικά της Ευρώπης. Λες και θα μας πάρουν με τις λεμονόκουπες οι «εχθροί» μας και έτσι προτιμούμε να τους αφήνουμε να μιλάνε αυτοί αντί για εμάς.
Κατά τη γνώμη μου, η νίκη του καπιταλισμού είχε τελεολογικό χαρακτήρα από τη στιγμή που τα έβαζε με ένα σύστημα σαν αυτό που επικρατούσε στις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Ένα σύστημα που προϋποθέτει το λαϊκό έρεισμα, όταν χάσει αυτό το έρεισμα, είναι καταδικασμένο να χάσει από ένα σύστημα που ο λαός νοείται μόνο σαν καταναλωτής. Και δυστυχώς, ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» δεν μπορούσε να έχει λαϊκό έρεισμα αφού είχε πάψει προ πολλού να είναι σοσιαλισμός και αγνοούσε τις έννοιες δημοκρατία και ελευθερία. Τις έννοιες με την πραγματική τους ουσία και όχι με αυτή που τους έδωσε ο θριαμβευτής καπιταλισμός.
Ένιωσα πιο ηττημένη από ποτέ! Κι ας σκέφτομαι πως υπάρχει ελπίδα αφού η ενωμένη αριστερά στη Γερμανία έπιασε 11% στις τελευταίες εκλογές.
Είπα πολλά. Και η αλήθεια είναι πως είχα σκοπό να πω πολύ λιγότερα…ή και άλλα! Ήθελα ας πούμε να πω και για το τείχος που συνεχίζει να υπάρχει στο μυαλό των Γερμανών.
Και να κάνω αναφορά σε μια σκέψη που είχα εκεί σε σχέση με την ταινία του Βούλγαρη και που την συζήτησα με το βέλγικο τεριέ που λέγαμε πριν. Άλλη φορά όμως αυτά.
Θα τελειώσω με ένα μόνο πράγμα: Συνομολογούμε πως το καθεστώς στις χώρες του ανατολικού μπλοκ ήταν ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό. Η ελευθερία και η δημοκρατία είναι ύψιστες αρχές σχεδόν για όλους τους ανθρώπους (γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε αυτές). Τι μπορεί τότε να οδηγεί την πλειοψηφία των πρώην ανατολικογερμανών στο να αναπολούν το προηγούμενο καθεστώς; Πόση απελπισία και απογοήτευση πρέπει να έχει γεννήσει το τωρινό καθεστώς για να τους κάνει να δίνουν τέτοια ποσοστά ανοχής σε ένα καθεστώς που μέχρι το 1989 τους καταπίεζε; Ας το σκεφτούμε.
υ.γ.1 εννοείται πως φάγαμε εξαιρετικά, ήπιαμε μπύρες και κρασιά, Milchkaffe και γλυκά, κρεπαλιάσαμε αρκούντως δηλαδή! Αυτά όμως είναι ένα εντελώς άλλο ποστ! 😉
υ.γ.2 έχω βάλει παραπάνω ένα λινκ για την εκπομπή του Τσίμα σχετικά με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Στο τέλος περίπου του βίντεο (κάπου στο 44:00) ο Ινγκο Σούλτσε, θεατρικός συγγραφέας και λογοτέχνης, λέει μερικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, όπως ότι στο προηγούμενο καθεστώς μπορούσε να πεις ό,τι ήθελες για το αφεντικό σου αλλά ούτε λέξη για τον Χόνεκερ, ενώ τώρα μπορείς να πεις ό,τι θέλεις για τον εκάστοτε καγκελάριο αλλά ούτε λέξη για το αφεντικό σου. Και καταλήγει πως ίσως θα ήταν καλύτερα σήμερα να είχαμε λιγότερα αγαθά αλλά να τα αγοράζαμε με πιο ήσυχη συνείδηση. Δείτε το!
Το κόκκινο μπαλόνι 
«Ταυτόχρονα όμως αυτή η πτώση συμβολοποίησε την ήττα. Την αρχή του τέλος για το αντίπαλο δέος στο καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης.»
Baby, It ain’t over till it’s over.
H χοντρή δεν έχει τραγουδήσει ακόμα.
Μου φαίνεται ότι αυτό το post είναι από τις καλύτερες στιγμές σου.
Ας το ομολογήσουμε. Ηττημένοι νοιώθουμε όλοι, ακόμα και κάποιοι όπως εγώ που στον χώρο μου ξεσκίζαμε στην κυριολεξία με την κριτική μας τον ανύπαρκτο-υπαρκτό. Και νοιώθουμε έτσι γιατί πάντα στο μυαλό μας ακόμα και την ώρα της κριτικής σκεφτόμασταν και συγκρίναμε την αφετηρία του με την ύστερη διαδρομή του, καθώς και την «τύχη» όσων έκαναν αρχικά το όνειρο πράξη. Σε πονάει περισσότερο όταν χάνεις ένα όνειρο παρά μια πραγματικότητα….όλε… 🙂
Wunderbar! Ausgezeichnet!
Νομίζω πως τα γράφεις πολύ απαισιόδοξα και δεν έχω συνηθίσει σε τέτοιο στύλ εδώ πέρα…
______________________________
Και… για τα υπέροχα λουκάνικα ούτε λέξη?! 😦
@Antidrasex
Καλά βρε παιδί μου, μακάρι να ξαναπάρουμε τα πάνω μας, δε λέω…ή μάλλον λέω. Λέω πως υπάρχει ελπίδα αφού το die Linke τσιμπάει 11% στις εκλογές. Και υπάρχουν και περιοχές που είναι πλειοψηφία!
Αλλά το αίσθημα της ήττας σίγουρα υπάρχει, και ειδικά αυτή τη φορά (με όλους αυτούς τους τουρίστες που έβγαζαν φωτό με τον «σοβιετικό» και τον «αμερικάνο» στρατιώτη στο Checkpoint Charlie) έβγαζε μάτι αδερφέ!
Τέλειο άσμα, θενξ ντίαρ!
@Γιάννη
Μα αυτό ακριβώς είναι το «αστείο» σύντροφε. Γιατί κι εγώ από τέτοιο χώρο προέρχομαι και έχω μάθει να κάνω κριτική σε αυτά τα καθεστώτα…αλλά το συναίσθημα…αααχχχ, το συναίσθημα δεν μπορεί να εκλογικευτεί!
Αυτό όμως το πράγμα…να συνεχίζουμε ακάθεκτα να ονειρευόμαστε, αυτό είναι η δύναμή μας.
Χαίρομαι που σ’ άρεσε!
@Κροτ
Τεριέ μου, είμαι σε απαισιοδοξία από χτες βράδυ που το έγραφα…μάλλον το άγχος! Κυκλοθυμική, τι να πει κανείς!
Θα συνέλθω στο καινούριο σπίτι.
Αμάν πια με τα λουκάνικα, με πρήξατε με τα λουκάνικα και τα γερμανικά φαγητά εκεί!
Εμένα μου άρεσαν τα σούπερ βιετναμέζικα που φάγαμε στο Neukölln, στα υπόλοιπα πήγα για πάρτη σας…λέμεεεεεεεεεεεεεεεεεε! (ψέματα, γούσταρα τρελά, αλλά είναι άλλο ποστ αυτό λέμε)
υ.γ. Μα τι κομπλιμάν είναι αυτά που τσίμπησα σήμερα;;; φτου φτου φτου γκάρλικς!
Α ώστε έτσι εδώ ήσουν ? μα είπα κι εγώ , «πολύ το τράβηξε» !!!
Κι εγώ πιστεύω , πως από όσα έχεις γράψει , είναι ίσως το πιο , «άρτιο» post . Σου έκαναν καλό οι ολιγοήμερες διακοπές ! Αντε να δω τώρα με μετακομίσεις , μαστόρους κλπ αξεσουάρ , τι θα μας σέρνεις ….:)
Ωστόσο , θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση κι αν έχεις υπ’ όψη κάτι μας το λες .
Ok , οι Βερολινέζοι αντιμετωπίζουν τα χίλια μύρια προβλήματα του υπαρκτού καπιταλισμού , για να μην χρησιμοποιήσω υπερθετικό βαθμό . Μία , έστω μία φωνή ακούσθηκε , για εκείνες τις Αμερικάνικες βάσεις και τις άλλες τις ΝΑΤΟικές που δεν είχαν την τύχη να πέσουν και να μαραζώσουν με το Τείχος ;
καλησπέρα και καλώς ήρθες
ααααα να μην ξεχάσω ….να μας πείς και για τα λουκάνικα , την έριξα την χοληστερίνη 🙂
Αν και απαισιόδοξο το ποστ -όπως το βρίσκει η Κροτ- τα λες σωστά. 😉
Θέλουμε ξεχωριστό ποστ με όλα τα γαστριμαργικά συμβάντα! Οτσέιι?
wursten uber alles λέμε, μουαχαχαχα!!!
κι όσο για τα υπόλοιπα, τα απαισιόδοξα… θα γυρίσει ο τροχός… κλπ κλπ -αντιδρασοτέτοιε σε αφήνω να ολοκληρώσεις την πρόταση!!
=========
πώς πάει η μετακόμιση?
=========
καλά ούτε συνεννοημένες να ήμασταν: την ίδια ώρα σχεδόν ανεβάσαμε τα ποστ!
Συντρόφισσα μάλλον μπέρδεψες τις επετείους και τα ημερολόγια! Η Οκτωβριανή Επανάσταση έγινε με το παλιό ημερολόγιο (13 μέρες διαφορά) ενώ η πτώση του τείχους με το νέο!
Μπαίνω στο κυρίως θέμα, μετά τη συνηθισμένη κακία αντί… προλόγου. Ωραία μεταφέρεις το κλίμα και το μομέντουμ του γεγονότος. Ωστόσο δε συμφωνώ πλήρως με τα πολιτικά συμπεράσματα. Καταλήγεις:
Συνομολογούμε πως το καθεστώς στις χώρες του ανατολικού μπλοκ ήταν ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό.
Εγώ δεν το συνομολογώ. Η κριτική πάντα δεκτή και χρήσιμη αλλά όχι σε βαθμό να εναρμονιζόμαστε με την αστική κριτική και με κάποιους υπερπροβεβλημένους «μετανοημένους» αριστερούς. Τα κατά τόπους (και κατ’ ρπίφαση αν θες) σοσιαλιστικά καθεστώτα πράγματι υπολείπονταν σε δημοκρατία και ελευθερία, όπως και τα δυτικά με άλλο τρόπο. Επίσης είναι αλήθεια πως αποδείχτηκαν κατώτερα των προσδοκιών των λαών που αγωνίστηκαν και εργάστηκαν γι’ αυτά, καθώς και άλλων λαών που εμπνεύστηκαν και προσπάθησαν να εφαρμόσουν κάτι παρόμοιο αλλού (βλ. γενιά της ήττας στην Ελλάδα). Ορθώς επίσης η αριστερά έχει ιστορικό ρόλο να βάζει ψηλά τον πήχη και να κάνει αυστηρή κριτική, και πρώτα αυτοκριτική.
Παρ’ όλα αυτά, η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού σαν αποτέλεσμα της ήττας στον Ψυχρό Πόλεμο (κατά ορισμένους και 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατ εμέ «2 1/2» Π.Π.), παρά την ανεπάρκεια και την απογοήτευση από τα καθεστώτα του, είναι μια ήττα και για την αριστερά με την ευρύτερη έννοια. Κυρίως επειδή σήμανε το τέλος μιας εποχής και την απώλεια μιας ιστορικής ευκαιρίας για την ανατροπή τοου καπιταλισμού. Ακόμα χειρότερα, με την εξαφάνιση του «αντίπαλου δέους» αποθεώθηκε το νεοφιλελεύθερο τζογαδόρικο και μαγιόζικο οικονομικό μοντέλο και άρχισαν σταδιακά να χάνονται εργατικές κατακτήσεις, δημόσια αγαθά, ακόμα και η ελπίδα για κάτι καλύτερο. Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι πιο δίκαιο και χρήσιμο να μην πέφτουμε στην παγίδα της συνολικής απαξίωσης του «άλλου» συστήματος που εμείς οι «ανήκοντες εις την Δύσιν» δε γνωρίσαμε παρά μόνο εγκυκλοπαιδικά, αλλά να το κρίνουμε καλοπροοαίρετα και νηφάλια, ξεχωρίζοντας τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία και αξιοποιώντας αυτή τη γνώση και εμπειρία για το μέλλον. Ο μαρξισμός δεν είναι δόγμα, είναι πάνω από όλα πείραμα. Δεν κρύβω ότι ζηλεύω ανθρώπους της γενιάς του Ίνγκο Σούλτσε, που έχουν εμπειρία πλέον και από τα δύο καθεστώτα, μπορούν να συγκρίνουν πιο αντικειμενικά και να αξιοποιήσουν αυτή την εμπειρία. Ίσως εκεί βασίζεται το εκλογικό άλμα του Die Linke, με προπύργιο την πρώην Αν. Γερμανία. Άλλη πηγή ελπίδας η Λατινική Αμερική – αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία.
Καλώς το μας κι ας άργησε.
Μόλις διάβασα Κροτ και τώρα εσένα, η αλήθεια είναι ότι έχεις λιγο πιο απαισοδοξη ματια αλλά χωρίς να είναι κακό αυτό. Οι φωτογραφίες σου είναι πάντα απιστευτες αλλά αν έχεις και με λουκάνικα και δεν τις βάζεις ντροπή σου !
Όσο για την ουσία του θέματος, νομίζω πως πάντα τα συστήματα(είτε καπιταλιστικό είτε σοσιαλοστικό) θα είναι καταπιεστικά όσο επιβάλλονται με το ζόρι. Αν ο λαός δεν επιλέξει το σύστημα που θέλει με δημοκρατικές διαδικασίες,πραγματικές όμως όχι σαν τις συγχρόνες, ελευθερία δεν θα έχουμε ποτέ. Γιατί τελικά είναι στη φύση του ανθρώπου να εξουσιαζει τον άλλον όσο μάταιο κι αν είναι. Μόνο όμως όταν όλοι μπορούν μα μετέχουν στο σύστημα εξουσιας αυτό γινεται δημοκρατικό.
Τσαλ, ωραία όλα αυτά, αλλά δε νομίζω πως το βασικό συστατικό στοιχείο των καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ ήταν η ελευθερία. Ήταν ανελεύθερα τα καθεστώτα. Κι αυτό επειδή, όπως ορθά αναφέρει το Χαρουμενόπαιδο, δεν ΕΠΕΙΣΑΝ για την αναγκαιότητα και την χρησιμότητά τους, αλλά ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΑΝ στα πλαίσια των όσων διαδραματίζονταν στη διεθνή σκακιέρα. Προφανώς και υπήρχαν κομμουνιστικά κινήματα σε όλες αυτές τις χώρες, αλλά δεν είχαν κατακτήσει την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού -και ξαφνικά βρέθηκαν στην εξουσία, προχώρησαν σε μη αρεστά ενδεχομένως μέτρα στην αρχή (δικαίως ενδεχομένως, αλλά ο κόσμος δεν πείστηκε), και κατόπιν έφτασαν στο σημείο να «πείσουν» διά της Στάζι.
Μην χρυσώνουμε το χάπι, Τσαλ. Ας μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος!
Χαρουμενόπαιδο, ΕΧΕΙ και δεν τις ΒΑΖΕΙ και, ναι, προφανώς, ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ!!
Ακούστε να δείτε σύντροφοι… μενσεβίκοι. Πάντα η δημοκρατικότητα και η λαϊκή συμμετοχή είναι επιθυμητά σε ένα καθεστώς. Θα λεγα πρώτα η λαϊκή συμμετοχή και μετά η δημοκρατία, γιατί καλώς η κακώς η δημοκρατία όπως την αντιλαμβανόμαστε είναι ξεφτισμένη και απαξιωμένη έννοια. Ποια δημοκρατία; Το δικαίωμα των πολλών να κυβερνούν. Με ποιο τρόπο διαμορφώνονται όμως οι πλειοψηφίες; Είτε μέσω διαφήμισης και προεκλογικής καμπάνιας εκατομμυρίων (καπιταλισμός) είτε μέσω ιδεολογικής προπαγάνδας (κομμουνισμός). Για την πρώτη περίπτωση δε χρειάζεται να πούμε τίποτε. Για τη δεύτερη, θα ήταν φυσικά θεμητό να προκύψει μια συνειδητοποιημένη πλειοψηφία που να πάρει την εξουσία δημοκρατικά και «βελούδινα», αλλά… Πάντα υπάρχει ένα αλλά.
Πρώτον είναι δύσκολο ένας λαός να είναι σε τόσο μεγάλο ποσοστό ενημερωμένος και ταξικά συνειδητοποιημένος σε ένα κομβικό σημείο της ιστορίας. Πάντα θα υπάρχει μια «πρωτοπορία» που θα διδάξει, θα εμπνεύσει, θα ξεσηκώσει τις μάζες για να αγωνιστούν. Και η οποία – πρωτοπορία – συνήθως θα στελεχώσει την πρώτη επαναστατική κυβέρνηση.
Δεύτερο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επικρατήσει μια επανάσταση αναίμακτα και ανώδυνα. Για να είναι όντως επανάσταση θα θίξει κατεστημένα συμφέροντα. Και τα συμφέροντα αυτά είναι προφανώς πως θα προκαλέσουν και θα χρηματοδοτήσουν αντίδραση και αντεπανάσταση. Προσωπικά θα προτιμούσα να πείσω τον πολιτικό μου αντίπαλο με επιχειρήματα και «πολιτισμένα», αλλά αν χρειαστεί δεν έχω ηθική ενδοιασμό να επικροτήσω και να… προσυπογράχω αν χρειαστεί, δυναμική απάντηση στις αντιδραστικές ενέργειες. Ακούγεται σκληρό, αλλά είναι πιο σκληρό ένας λαός να ανέχεται την καταπίεση μιας αδίσταχτης ολιγαρχίας παρά να επιβληθεί το δίκαιο και συμφέρον των πολλών απέναντι στους τυράννους τους, ακόμα και με τη δύναμη των όπλων. Εννοείται αυτό δεν ισχύει για όσους καλοπροαίρετα και έντιμα διαφωνήσουν. Ο πλουραλισμός και η αντίθετη άποψη είναι όχι μόνο αποδεκτή αλλά και επιθυμητή, για να εμπλουτίσει το ιδεολογικό περιεχόμενο αλλά και την πρακτική επιτυχία μιας επανάστασης. Επίσης θα πρέπει να ενθαρρύνεται η συμμετοχή και παρέμβαση από το πιο χαμηλό επίπεδο, με άλλα λόγια «κίνημα από τα κάτω» ή όπως λένε στη Δύση «άμεση δημοκρατία».
Όσο αφορά ειδικά την Ανατολική Ευρώπη, είναι αλήθεια πως η εγκατάσταση των περισσότερων καθεστώτων είχε ομοιότητες με επέκταση «franchize» του ΚΚΣΕ. Ωστόσο ας μην αμελούμε την ιστορική συγκυρία. Η Ευρώπη είχε βγει από έναν καταστροφικό πόλεμο. Οι δυνάμεις του ναζισμού και του φασισμού τελικά νικήθηκαν, με μεγάλες απώλειες, κυρίως της ΕΣΣΔ και των λαών της Ανατολικής Ευρώπης. Η Δύση (κυρίως η ΗΠΑ) ήταν έτοιμη να συνεχίσει τον πόλεμο, με θερμό ή ψυχρό τόπο ώστε να εξοντώσει τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» πριν παρασύρει την υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο και θίξει τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Παράλληλα η Σοβ. Ένωση με αυξημένο κύρος (τότε ακόμα δεν ήταν ευρέως γνωστά τα η ιδεολογικό στρέβλωση και τα εγκλήματα του σταλινισμού) πέτυχε να επεκτείνει την επιρροή της σε πολλές γειτονικές αλλά και μακρινές χώρες, σε συνεργασία με τα κατά τόπους ΚΚ που ήταν δραστήρια αλλα στις περισσότερες χώρες ομολογουμένως μειοψηφικά. Ακόμα και έτσι οι λαοί επένδυσαν στον σοσιαλισμό, ελπίδες και κόπους, απελευθερωμένοι από τα δεσμά του φασιστοκαπιταλισμού και κατακτώντας αρκετά εργατικά δικαιώματα. Εργασία, μόρφωση, πρόνοια, πολιτισμό, αξιοπρέπεια. Ίσως όχι στο βαθμό που προσδοκούσαν και σίγουρα σε πολύ μικρότερο από την ελίτ των δυτικών κοινωνιών, αλλά σίγουρα σε ανώτερο βαθμό από τους φτωχούς των πλούσιων χωρών. Ελευθερία και δημοκρατία; Εκεί τα καθεστώτα ήταν λιγότερο γενναιόδωρα. Εν μέρει επειδή ο Ψυχρός Πόλεμος επέβαλε αυξημένη στρατιωτικοποίηση και «εχεμύθεια», αλλά οπωσδήποτε (και ιδιαίτερα όσο πλησιάζαμε προς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και οι λαοί δεν πείθονταν ότι έπρεπε να έχουν ακόμα το «όπλο παρά πόδα») η κύρια αιτία της περιορισμένης ελευθερίας και δημοκρατίας ήταν τα οπισθοδρομικά γραφειοκρατικά καθεστώτα που δεν ήταν ανοιχτά σε ανανέωση και επικοινωνία με το λαό. Η ανάγκη για μεταρρυθμίσεις ήταν επιτακτική, αλλά το δυστύχημα ήταν πως έγιναν τελικά προς λάθος κατεύθυνση. Αντί να επαναφέρουν τις χώρες στην τροχιά του σοσιαλισμού, αποδόμησαν ολοκληρωτικά το κοινωνικό κράτος και τις εργατικές κατακτήσεις και λεηλάτησαν τον πλούτο τους προς όφελος ορισμένων σφετεριστών και μαφιόζων. Και το χειρότερα, ακύρωσαν την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον μέσα από λαϊκούς, ταξικούς, εργατικούς αγώνες.
Tσαλ
1.@ «Πάντα η δημοκρατικότητα και η λαϊκή συμμετοχή είναι επιθυμητά σε ένα καθεστώς».
Λάθος. Ειναι απαραίτητα, όχι απλώς επιθυμητά. Η αναγκαία και ικανη συνθηκη. Αλίμονο, αν ειναι στην προαίρεση του καθεστώτος στο ονομα όποιου σκοπού ή ιδεολογίας.
2.@ «Ποια δημοκρατία; Το δικαίωμα των πολλών να κυβερνούν.»
Οχι μόνο. Το δικαίωμα της πλειοψηφίας να κυβερνά λαμβάνοντας απαραιτήτως υπόψη τα δικαιώματα και την ετερότητα [αλλά και τον αυτοκαθορισμό] των μειοψηφιών. Διαφορετικά, σε μια ακραία μορφη της δημοκρατίας, μπορούμε να μιλήσουμε για συλλογικά εγκλήματα.
3. Σε εποχές που δικαιολογείται η επανασταση, να κάτσουμε να το συζητήσουμε. Ή μαλλον να μη το συζητήσουμε. Στο κατω κάτω της γραφής ο εχθρός τότε είναι γνωστός και διακριτός. Στις σημερινές όμως τρομερά πολύπλοκες συνθηκες, τα διακυβευματα ειναι πιο συνθετα. Ετσι πέραν των πρωτογενών περί ατομικής ελευθερίας, ελευθερίας εκφρασης, καθολικής παιδείας, ταξικης συνείδησης, κλπ έχουμε και εκεινα που αφορούν ζητηματα οχι πια μόνο της συλλογικής ή κοινωνικής ταυτοτητας, αλλα [και] της προσωπικής. Μαζί με τα παραπάνω, τίθενται θέματα ατομικου αναστοχασμού [δλδ διαρκούς αυτοσυνειδησίας και συνεχούς επαναπροσδιορισμου], αισθησης πληρότητας του εαυτού, βιολογικού και κοινωνικού φύλου, προβλήματων «εργαλειοποίησης» του Λόγου, κλπ.
Κι αν τα παραπάνω σου φαίνονται μεταμοντέρνες τσιριτζάντζουλες, τότε σκέψου πως το ζήτημα δεν είναι να αποκτήσεις την φυσική ή οικονομική ελευθερία [αυτό ειναι εκ των ων ουκ ανευ], αλλά την πνευματική και ψυχολογική. Διαφορετικά γυρνάμε στον εφιάλτη της αυθεντίας [και του αυθέντη] από την πίσω πόρτα.
Γιατί εν τέλει -κατά την αποψή μου- μπορεί η καπιταλιστική κοινωνία να εχει τα χαλια της [τα εχει], η μεταμοντέρνα κοινωνία να μην υπάρχει [σιγά, μην ειμαστε σουπα], ο ανυπαρκτος » υπαρκτός» να ήταν στρεβλωση [κι ως ενα βαθμό ήταν οντως στρεβλή εφαρμογή], αλλά τα πράγματα δεν είναι μητε τελεολογικά, μήτε πρέπει να εχουμε τη ψευδαίσθηση της επίλυσης των πάντων με την επέλευση της αταξικής κοινωνίας. Η Εξομοίωση δεν ειναι η απαντηση στην ισοπέδωση.
Καλησπέρα ερυθρό αερικό!
Συμφωνώ στο πνεύμα και στον τρόπο προσέγγισης των θεμάτων που θίγεις. Και για να ειμαι ειλικρινής εγώ δεν βλέπω μαυρο στην σκέψη σου, μήτε αγονη μελαγχολία. Σημασία έχει να μπορούμε πρώτα να διακρίνουμε εμείς τις αστοχίες και τις αδυναμίες μας, ώστε να μην αφήνουμε τους άλλους να επωφελούνται από την υπαρξή τους.
Να το πω και διαφορετικά. Τις σκληρές αληθειες τις δέχεσαι καλύτερα, ευκολότερα, από τον εαυτό σου. Το θέμα ειναι αν τις δεις θα της πεις; Φυσικά δεν ειναι καθόλου ευκολη υπόθεση ο αναστοχασμός κι η αυτοκριτική. Καθόλου. Και σε καθε περίπτωση μπορεί να φτάσει μέχρι ενός σημείου παντα. Αλλά ειναι απαραίτητα και τα δυο.
Επειδή [το εγραψα και στον Τσαλ, πιο πανω] δεν πιστευω μήτε στην τελεολογική πορεία της Ιστορίας, μήτε στις ολιστικές θεωρήσεις [είναι εντελώς αλλο πράγμα να προσπαθείς να αρθρώσεις μια ολιστική θεωρία (πρέπει, για πολλούς λογους), κι άλλο να την αναγεις σε μια και μόνη αληθεια θεωρησης και αφηγησης της Ιστορίας].
Καλησπεριζω και σε φιλω
υ.γ. για καλό και για κακό έχω έτοιμη βαλιτσούλα με οδοντοβουρτσα, οδοντοπαστα, παντοφλες και δυο τρια βιβλία, για την εξορία στο νοβορσιμπίσκ που βλέπω να με στελνετε μαζί με τον Τσαλ. Α, κατσε να φορτώσω στο i-pod και καμιά όπερα για τις μοναχικές νυχτες στο χιονιά.
Να πάρεις και μια γεννήτρια, γιατί εκεί που θα σε στείλουν, χλωμό το βλέπω να σου έχουν και πρίζα για να το φορτίζεις…
Για ονομα του Κάρολου και του Βλαδίμηρου!
Διεκδικώ σοσιαλισμό με ανθρωπινο πρόσωπο και οικολογική συνείδηση.
Μέχρι τότε ευελπιστώ να έχουν βγει τα ηλιακά i-pod!
Τσαλ, ναι εντάξει, καλά όλα αυτά. Αλλά εν προκειμένω και δη στη DDR μιλάμε για μια κατάσταση στην οποία διαμορφώθηκε μια νομενκλατούρα που γαντζώθηκε στην εξουσία της και την υπεράσπιζε με τρόπους όχι απλά αθέμιτους, αλλά εφάμιλλους των επάρατων δυτικών.
Είμαι από τους πρώτους που λένε ότι «η Στάζι σας πειράζει; εδώ στο Λονδίνο αναλογεί μία κάμερα ανά 4 πολίτες». Αλλά, Τσαλ, αν είναι η επανάσταση που οραματίζεσαι να αποκαταστήσει τη Στάζι, να μένει το βύσσινο, που έλεγε και ο αείμνηστος.
Πιστεύω ακράδαντα πως όποια Επανάσταση δεν κατορθώσει να χαίρει ευρείας λαϊκής υποστήριξης και αποδοχής, είναι καταδικασμένη να αποτύχει, αργά ή γρήγορα.
Δεν είναι απλά πως «επελέγη λάθος δρόμος΄» ή πως «άκουσαν τα κελεύσματα των καιρών»:υποτίμησαν ανοήτως το μίσος που είχαν εμπνεύσει στο λαό, δυστυχώς.
Φυσικά, αν δεν είχε υπάρξει η καπιταλιστική υποστήριξη, σιγά να μην είχαν ανατραπεί τα καθεστώτα. Έτερον εκάτερον όμως.
Συκοτόπουλο ρεφορμιστικό, μπορείς και να αυτοκτονήσεις σαν το Μαγιακόφσκυ, και να γλιτώσει και το κόμματα έξοδα να σε στέλνει στη Σιβηρία.
πω πω πω…λυσσάξατε!
μια μέρα έλειψα και σας άφησα να αλωνίζετε. Μανιφέστα κόκκινα, μανιφέστα μαυροκόκκινα, μανιφέστα ροζ (χαχαχχααχχααχαχα, Σύκο ‘τοιμάσου, φεύγει το τρένο), ήρθε και το τεριέ να πετάξει το λογάκι του, τσουπ, νάτος και ο Αντιδρασεξ με οργανωτικές συμβουλές προς τον Σύκο! 😆
Αμ ο κύριος ΑΜ; που έριξε τους δείκτες και θέλει λουκάνικα! Τα άκουσε και η Ρενάτα και πετάχτηκε κι αυτή να απαιτήσει γαστριμαργικό ποστ!!!!
(κοίτα να δεις που αρχίζω να καταλαβαίνω τον Μούργο 😛 έλα, λέμε και καμιά υπερβολή)
Λοιπόν, επί του προκειμένου έχω να σας πω πως δεν είμαι καθόλου απαισιόδοξη! Αντιθέτως, νομίζω πως αυτό το ταξίδι με έκανε να δω ακόμα πιο καθαρά τα πράγματα. Τώρα, αν αυτό σας γεννά απαισιοδοξία…χμμχμμ, μάλλον η κατάσταση φταίει, παιδιά, η ανάγνωση της πραγματικότητας, όχι εγώ!
@Renata
Καλέ, θα φτιάξω λέμε, μη φωνάζετε!
@Αγαπητέ Τσαλ, καλά στα λέει η Κροτ. Οφείλουμε να το συνομολογήσουμε, τα πράγματα στην Ανατολική Ευρώπη, όσο αναφορά την δημοκρατία και την ελευθερία, ήταν χάλια! Ναι, υπήρχε κοινωνικό κράτος αλλά το τίμημα ήταν «πανάκριβο» για πολλούς!
Και στο όνομα της «ασφάλειας» φτιάχνονται ανελεύθερα καθεστώτα! Τότε και τώρα! (για να μη μιλήσω για τα αναβολικά των ανατολικογερμανών αθλητών για να νικούν ΠΑΝΤΑ που οδήγησαν σε καρκίνους…όχι πως και οι άλλοι ήταν καλύτεροι, αλλά τέτοιο σοσιαλισμό να τον βράσω)
Δεν τα δέχομαι τέτοια καθεστώτα, ούτε τα τότε ούτε τα τωρινά!
@Κύριε ΑΜ, καλέ τι λέτε; Οι βάσεις δυνάμωσαν, ξαπλώθηκαν όπως ξαπλωνόταν το κτίριο της Στάζι με τα χρόνια! (βεβαια το φιλειρηνικό κίνημα της Γερμανίας συνεχίζει να είναι από τα πιο δυναμικά)
@Χαρουμενόπαιδο ονειροπόλο μου και οραματικό όπως πάντα!
Έχω κάτι λίγα από φαγιά…τα πολλά τα έχουν οι άλλοι της παρέας, οι κρεατοφάγοι!
@Βέλγικο Τεριέ, καλά τα λες…συμφωνώ απολύτως!
Αλλά αυτό που έβαλες τον Μαγιακόφσκι με τον Σύκο στην ίδια πρόταση, ήταν βαρύ!!! Χαίρομαι βέβαια που νοιάζεσαι για την ευρωστία του ταμείου του κόμματος! 😆
@Σύκο, με πιάνεις 😉 Αλλά δυστυχώς, όπως σου είπα και παραπάνω, άσχημα τα μαντάτα για την τύχη σου, ροζ κοτόπουλο! Και όταν μιλώ για τελεολογία, μάλλον συνοψίζεται σε αυτό που λέει η Κροτ: «όποια Επανάσταση δεν κατορθώσει να χαίρει ευρείας λαϊκής υποστήριξης και αποδοχής, είναι καταδικασμένη να αποτύχει, αργά ή γρήγορα.»
γκε γκε;
@Αντιδρασεξ
Και ένα μπετονάκι πετρέλαιο να πάρει…σιγά τον αφήνουνε να χρησιμοποιεί το φυσικό αέριο. Και για ηλιακά i-pod δεν το βλέπω να έχουν βγει…η επανάσταση είναι στην επόμενη γωνία!
Πάρε άσμα, εξαιρετικά αφιερωμένο
Να ζητήσω καταρχήν την κατανόηση του αναγνωστικού κοινού για το προηγούμενο σχόλιό μου, το έγραψα βιαστικά χωρίς δυνατότητα επιμέλειας και περιέχει αρκετά σαρδάμ και ασυνταξίες.
@συκ
1.Λάθος. Ειναι απαραίτητα, όχι απλώς επιθυμητά. Η αναγκαία και ικανη συνθηκη. Αλίμονο, αν ειναι στην προαίρεση του καθεστώτος στο ονομα όποιου σκοπού ή ιδεολογίας.
Αναφερόμουν γενικά σε κάθε καθεστώς, όχι μόνο λαϊκό. Νομίζω το αναλύω καλύτερα στη συνέχεια της τοποθέτησης.
2. Οχι μόνο. Το δικαίωμα της πλειοψηφίας να κυβερνά λαμβάνοντας απαραιτήτως υπόψη τα δικαιώματα και την ετερότητα [αλλά και τον αυτοκαθορισμό] των μειοψηφιών
Εξαρτάται για τι είδους μειοψηφίες συζητάμε. Αν εννοούμε εθνικές, γλωσσικές, θρησκευτικές μειονότητες, ομοφυλόφιλους κλπ συμφωνούμε. Αν θεωρούμε μειονότητα την πρώην αριστοκρατία και ολιγαρχία που συνωμοτεί εναντίον του λαϊκού καθεστώτος, εκεί μηδενική ανοχή! Και αν χρειαστεί δώστε μου να βάλω και υπογραφή αναλαμβάνοντας την… πολιτική ευθύνη των ταξικών εκκαθαρίσεων!
Το 3ο και… μακρύτερο πράγματι μου φάνηκε ακαταλαβίστικο. Ξεχώρισα που αναφέρεις για πνευματική και ψυχολογική ελευθερία. Είναι αυτές οι ελευθερίες εφικτές κάτω από καπιταλισμό, σε ευρεία βάση;
@κροτίδιον
Πιστεύω ακράδαντα πως όποια Επανάσταση δεν κατορθώσει να χαίρει ευρείας λαϊκής υποστήριξης και αποδοχής, είναι καταδικασμένη να αποτύχει, αργά ή γρήγορα.
Κι εγώ το πιστεύω, γι’ αυτό έχω αφοσιωθεί και στρατευτεί ολόψυψα υπέρ της κουβανικής επανάστασης. Δεν υπερασπίζομαι σε καμιά περίπτωση το καθεστώς της ΛΔΓ ούτε τη Στάζι (με εξαίρεση τον συμπαθή πράχτορα Βίσλερ) αλλά, ως ένα βαθμό τηρώ κάποια προσχήματα λόγω… συνέχειας του κράτους!
Διαφωνώ κι εγώ με την αυτοκτονία του συκαποστάτη, γιατί μπορεί να βλάψει επικοινωνιακά το καθεστώς. Θα μπορούσε να δολοφονηθεί στον πικρό δρόμο της εξορίας από Τσετσένους φονταμενταλιστές, ώστε να προκαλέσει τη συμπάθεια της διεθνούς κοινής γνώμης και να αποκαταστήσει και την υπόληψή του ως μάρτυρας της Επανάστασης!
@μπαλόνι
Δεν ήταν σίγουρα κανένας εργατικός παράδεισος η DDR, αλλά το πόσο χάλια ήταν εξαρτάται από το μέτρο σύγκρισης. Σε σχέση με τις προσδοκίες που είχαν οι πολίτες της σχετικά με το μέλλον μιας ενωμένης Γερμανίας που θα σεβόταν και θα αξιοποιούσε τα θετικά και των δύο πλευρών του τείχους, ήταν πολύ χάλια. Σε σχέση με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σήμερα, μάλλον δεν είναι και τόσο χάλια.
Άλλωστε, ήταν θέμα μηνών να αντικατασταθεί ο Χόνεκερ από νέο ηγέτη ευρείας λαϊκής αποδοχής και να έχει όλη η ιστορία διαφορετική εξέλιξη!
«Άνθρωποι, άνθρωποι προς τι το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός ;»
Επειδή ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα καταπιεστικό δεν αγιοποιείται ο σοσιαλισμός και μάλιστα η δικτατορία του προλεταριάτου. Ανατριχιάζω και μόνο στη λέξη δικτατορία. Σκοπός της Επανάστασης δεν είναι οι πλούσιοι να γίνουν φτωχότεροι. Αλλά ούτε θα έπρεπε να είναι οι φτωχοί να γίνουν πλουσιότεροι. Τι έγινε η Ελευθερία, που πήγε ; Ελευθερία και δημοκρατία για μένα είναι άρρηκτα δεμένες έννοιες. Χωρίς την μία δεν υπάρχει η άλλη. Υπάρχει άλλωστε λαϊκή συμμετοχή αν δεν υπάρχει δημοκρατία ; Εκτός αν στον όρο λαό δεν συμμετέχουν όλοι και η συμμετοχή είναι υπό προϋποθέσεις.
Τα πήρα τώρα, γιατί πολύ μου την έχει δώσει με τις κομμουνιστική προπαγάνδα και άλλα τέτοια. Καλό το ΚΚΕ αλλά νισάφι. Όποιος δεν συμφωνεί δεν είναι ταξικός εχθρός. Είναι μάλλον σκεπτόμενος άνθρωπος που θέλει κάτι παραπάνω, λίγο αέρα περισσότερο από σοβιέτ και κράτος ακόμα και μέσα στο βρακί μας. Ε όχι δεν θέλω να με παρακολουθεί ούτε η σοσιαλιστική μυστική υπηρεσία ούτε η καπιταλιστική κάμερα. Δεν θέλω να με παρακολουθεί κανείς, κομπρεντε ; Κανείς !
Λες Τσαλ «Ποια δημοκρατία; Το δικαίωμα των πολλών να κυβερνούν. Με ποιο τρόπο διαμορφώνονται όμως οι πλειοψηφίες; Είτε μέσω διαφήμισης και προεκλογικής καμπάνιας εκατομμυρίων (καπιταλισμός) είτε μέσω ιδεολογικής προπαγάνδας (κομμουνισμός).»
Υπάρχει κι άλλος τρόπος διαμόρφωσης του πολιτικού κριτηρίου λέγεται παιδεία και μόρφωση (ψυχής και πνεύματος). Όμως κάνεις δεν αγωνίζεται ουσιαστικά γι΄ αυτό γιατί ποιος θέλει συνειδητοποιημένους πολίτες που θα σέβονται τον εαυτό τους και τον διπλανό τους ; Ποιος θέλει πολίτες που δεν θα έχουν μοναδικό σκοπό της ζωής τους το χρήμα ;
Και ναι θα ονειροπολώ μέχρι να πεθάνω γιατί αλλιώς δεν την βγάζω καθαρή σύντροφοι και συντρόφισσες. Θα ονειροπολώ και θα αναζητώ λίγη ομορφιά γιατί τα σάβανα δεν έχουν τσέπες κι άλλωστε χωρίς πολλά χρήματα μπορώ να ζήσω, χωρίς όνειρα όχι.
(…ουφ τέλειωσε το παραλήρημα, δέστε με πάλι…)
Εγώ πάντως είμαι πεπεισμένος πως ότι το υπάρχον σύστημα που προσφέρει την εκπαίδευση σαν φιλέτο στα επιχειρηματικά συμφέροντα, απαξιώνοντας την δημόσια παιδεία και υποχρεώνοντας τους πολίτες να επιβαρύνονται με δαπάνες που κανονικά θα έπρεπε να καλύπτει το κράτος, δεν θέλει μορφωμένους και συνειδητοποιημένους πολίτες.
http://www.tvxs.gr/v26953
Εισηγούμαι το Κοτόπουλο να φάει μια γλίστρα μοιραία στο Μεξικό! Η ιστορία αποδεικνύει πως τέτοιες γλίστρες είναι πολύ αποτελεσματικές!
[και ναι, μλκία που έβαλα το Κοτόπουλο στο ίδιο καλάθι με το Μαγιακόφσκυ… Το Κοτόπουλο μας έχει πρήξει με τις άριες και τα ροματζίδικα ακούσματα της συφοράς! Για να μη μιλήσω για τα κιν/κα του γούστα που είναι να τα κλαιν οι ρέγγες!! 😛 -έτσι για να μάθεις Κοτόπουλο να γίνεσαι είρων και αυθάδης!]
Εννοείται αυτό Τσαλ, εννοείται. Δεν είπε κανείς το αντίθετο. Αλλά και στα (υπαρκτά) σοσιαλιστικά το ίδιο δεν γινόταν όχι ως προς το δημόσια παιδεία αλλά ως προς το τι παιδεία ;
όχι, όχι όχι, Χαρουμενόπαιδο…σ’αυτό διαφωνώ.
Η παιδεία σε αυτές τις χώρες ήταν υψηλοτάτου επιπέδου! Οι μαθητές και οι μαθήτριες είχαν την δυνατότητα να αναπτύξουν τις δεξιότητές του, είτε αυτές ήταν σχετικές με τις επιστήμες είτε με την τέχνη!
Μακάρι να είχαμε τέτοια παιδεία ή έστω τη μισή από αυτή την παιδεία!
Το ίδιο όχι. Δεν υπήρχαν ταξικοί φραγμοί και σπούδαζε στο ίδιο σχολείο το παιδί του εργάτη και του μεγαλοστελέχους του κόμματος. Και το επίπεδο ήταν συνήθως υψηλότερο από καπιταλιστικές χώρες με αντίστοιχο επίπεδο πλούτου. Δεν τους διδάσκανε υποθέτω οικονομικά της σχολής του Σικάγο, αλλά μικρή η απώλεια νομίζω.
Δεν ήταν προσανατολισμενη στα σοσιαλιστικά ιδεωδη ή μηπως δεν υπηρχε και τότε εκπαιδευση με βαση τις αναγκες της αγοράς ;
εξαρτάται, τι εννοούμε «σοσιαλιστικά ιδεώδη».
κοίτα, διάβαζα πρόσφατα ένα βιβλίο μια ανατολικογερμανίδας, πολύ ωραίο και σύντομο: «Η δική μου ελεύθερη γερμανική νεολαία», της Claudia Rusch. Το κορίτσι αυτό είχε μια έφεση στα μαθηματικά (ε δεν είναι και ανάγκη της αγοράς τα μαθηματικά, αυτούσια τουλάχιστον). Υπήρχε ειδικό summer camp που πήγε διακοπές, από επιλογή, και εξάσκησε και την δεξιότητά της.
Από την άλλη, σίγουρα υπήρχε κάποιου είδους προσανατολισμός ώς προς το τι χρειάζεται η βιομηχανία της χώρας, αλλά υπήρχαν επιλογές!
Υπήρχε βεβαια και η περίπτωση να σου κόψουν κάθε δρόμο προς την κλίση σου, επειδή ο φάκελος σου (ή της οικογένειάς σου) στην (όποια) Στάζι ήταν κομματάκι φουσκωμένος.
Αλλά γενικά η εκπαίδευση στις πρώην σοβιετικές χώρες ήταν ανώτερη και πιο ολοκληρωμένη: αυτό το διαπίστωσα γνωρίζοντας ανθρώπους από αυτές τις χώρες και παρατηρώντες τις απίστευτες γνωσεις που έχουν.
Πες τα όλα Κροτ, πες ότι παίζανε και καλύτερο… σκάκι!
Happy, μια χαρά τα λες, αλλά σε έχουν βρει μικρή τα ηλικιωμένα συντρόφια και σε βαράνε.
Μάγκες, η μικρά έχει δίκιο γιατί έχετε μπερδέψει την Εκπαίδευση με την Παιδεία.
Ναι, σε επίπεδο εκπαίδευσης, γαμούσαν και έδερναν και τους μάθαιναν τα πάντα.
Αλλά ΠΑΙΔΕΙΑ είναι πάνω από όλα η ανάπτυξη κριτικής σκέψης.
Και αυτό μάλλον ευνουχιζόταν…
Ευχαριστώ τον σύντροφο Αντίδραση. Σωστά άλλο παιδεία άλλο εκπαίδευση. Πιο ολοκληρωμένη εκπαίδευση μπορεί να υπήρχε, κάτι που λείπει σήμερα. Ομως τώρα πια μπορείς να βρεις να διαβάσεις ό,τι θέλεις, από μόνος μεν αλλά τουλάχιστον μπορείς χωρίς να σε καταδώσει κάποιος.
Τώρα δηλαδή συγγνώμη… μετά την τελευταία φωτό… έχεις την απαίτηση να σχολιάσω όλα τα σοβαρά που είπες παραπάνω; Αίσχος κυρία μου… που θολώνετε το μυαλό του κοσμάκη! 😀
H εκπαίδευση είναι η διαδικασία που βοηθάει στην απόκτηση παιδείας. Παίζουν ρόλο και άλλοι παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους το προσωπικό ενδιαφέρον και προσπάθεια είναι ίσως ο πιο σημαντικός. Το αν μπορείς να διαβάσεις τώρα ό,τι θέλεις είναι σχετικό. Μπορεί να μην καταδίδουν συγγραφείς και να απαγορεύουν βιβλία αλλά ευνουχίζουν με άλλο τρόπο. Δέχομαι ωστόσο ότι η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της πληροφορίας παρέχει μεγαλύτερες δυνατότητες για εναλλακτική ενημέρωση και παρέμβαση. Αυτό όμως περισσότερο προέκυψε επειδή τα μεγάλα αφεντικά της τεχνολογίας και των ΜΜΕ δεν κατάφεραν να ελέγξουν την επέκταση του δικτύου παρά επειδή (τα αφεντικά) είχαν την καλοσύνη να μας το προσφέρουν.
Τέλος, θα πω πάλι πως λίγα πράγματα μου προκαλούν μεγαλύτερη απέχθεια από τους μετανοημένους και προσκηνημένους αριστερούς. Είτε επειδή άλλαξαν στρατόπεδο από υλικό συμφέρον είτε για να τροφοδοτήσουν την προσωπική τους ματαιοδοξία της αυτοδικαίωσης.
Τσαλ φορ πρέζιντεντ.
ή μάλλον φορ σέκρεταρυ τζένεραλ!
Είμαι σε ευαίσθητη φάση υγείας και δεν αντέχω να διαβάσω όλα τα σχόλια . Διάβασα όμως το ποστ και το βρήκα πάααρα πολύ καλό . Τελικά η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου προς τη μέση ( ? ) .
Έχουν λυσσάξει όλοι όσοι γνωρίζω που έχουν πάει Βερολίνο . Τι ωραίο και τι ωραίο ! Θα το βάλω στη λίστα των τοπ προορισμών . Τέλος .
Καλό κουράγιο με τη μετακόμιση κούκλα ! 🙂
Βρε Τσαλ, βρε Τσαλ, ελπίζω το σχόλιο για τους προσκυνημένους αριστερούς να μην πήγαινε για μένα γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχω δηλώσει ποτέ αριστερή, δεν μ’άρέσουν άλλωστε οι ταμπέλες, ούτε και η τυφλή υποτάγη σε κόμματα και ιδεολογίες.
Το προσωπικό ενδιαφέρον και η προσπάθεια σαφώς είναι σημαντικοί παράγοντες για την μόρφωσή μας αλλά όταν κρίνουμε ένα σύστημα εκπαίδευσης πρέπει να δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή στις γνώσεις που προσφέρει αυτό το σύστημα. Η κακή παιδεία των μαθητών εξαρτάται σε μικρό βαθμό απο την δική τους θέληση. Κανονικά δεν έπρεπε καθόλου γιατί ο καθηγητής είναι αυτός που θα μορφώσει κάποιον και όχι ο εαυτός του,τουλάχιστον μεχρι να τελειώσει το σχολείο. Συνεπώς το πόσο διευρυμένη σκέψη, κριτική ικανότητα, ελεύθερη αντίληψη έχει ένας μαθητής εξαρτάται μόνο απο το εκπαιδευτικό σύστημα και τι δυνατότητες του προσφέρει αυτό.
Τέλος, συμφωνώ Μπαλόνι ότι υπήρχε ένα επίπεδο εκπαίδευσης στις σοσιαλιστικές χώρες απλά δεν ήταν και τόσο ελεύθερο. Ούτε τώρα είναι, το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
Και επιτέλους Μπαλόνι θα κάνω ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, εκείνες οι φωτό με τα λαχταριστα ΛΟΥΚΑΝΙΚΑ που είναι, οεο ;
@Κροτ
Ευχαριστώ για την υποψηφιότητα. Δεν έχω προσωπικές φιλοδοξίες, είμαι ένας απός εργάτης και στρατιώτης του σοσιαλισμού. Προέχει η επιθυμία του κυριάρχου λαού.
ΥΓ: Με συνέδριο ή από τη βάση θα γίνει η εκλογή του νέου ΓΓ;
@ΗΗ
Προφανώς δεν αναφερόμουν σε σένα πριν. Άλλωστε πρέπει να είσαι πολύ μικρή για να έχεις ζήσει εμφυλίους, αντεπαναστάσεις, χούντες κλπ. Διάβασα πρόσφατα γι’ αυτό το θέμα (μετανοημένοι αριστεροί) σε ένα βιβλίο του Τάρικ Άλι και το συνδιάσα με διάφορα άλλα που γράφτηκαν τις τελευταίες μέρες με την ευκαιρία της επετείου της πτώσης του Τείχους.
Είμαι είμαι 🙂 μικρή πολύ μικρή :)) κι αυτό θέλω να το πιστέψετε…
Ψιτ μικρή… για άκου αυτό. Αν και όταν πρωτοβγήκε μάλλον δε θα υπήρχες ούτε στη σκέψη των γονιών σου 🙂
συγγνώμη…τι έχουμε εδώ???
αφιερωσούλες, ναζάκια…αχχχχ, ωραία…
@Χαρουμενόπαιδο
ναι λέμε, θα βάλουμε και λουκάνικα και άλλα εδέσματα, αλλά σε άλλο ποστ, γαστριμαργικό ποστ!
Άσε τις ΦΩΝΕΣ και συνέχισε τα ναζάκια και τα τσαλιμάκια στον Τσαλ 😉
@Άουρα
Μια μετακόμιση θα κάνω απ’το σπίτι το παλιόόόό
Περιμένετε πρόσκληση για τσάι…ή βότκα εξαιρετική!
Λοιπές, λοιποί
η συζήτηση περί παιδείας και εκπαίδευσης είναι εξαιρετική, επιτρέψτε μου όμως να συνεχίσω με τις κούτες που μαζεύονται άδειες και πρέπει να γεμίσουν!
Σας φιλώ
Πού το θυμήθηκες το άσμα ???? Μ’άρεσε κάποτε .
Καλή Δύναμη ( μεταφορική, έχεις κλείσει ? εύχομαι, ναι ) 🙂
μέχρι την άλλη γωνία πάω κοπελιά 😉
Με τα πόδια θα γίνουν όλα!
α, και περιμένω σχόλιο για το άσμα του νέου ποστ! Μη χαλαρώνουμε
Ωωωω,:Ο με κάνετε και κοκκινίζω σύντροφε Τσαλ (…και το χρώμα δεν είναι τυχαίο…),δεν έχω πρόχειρο άσμα για ανταπόδωση αλλά επιφυλάσσομαι…