Στις ακρίβειας τον καιρό…
ερωτεύτηκα και γω…Αυτό το σπίτι! (από την ταινία Marriage on the Rocks του 1965)
Λατρεύω την αισθητική California-Malibu των mid 50ies – mid 60ies. Γενικά όλο το West Coast τύπου Neutra . Πολύ αγαπημένος αρχιτέκτονας αυτός ο τελευταίος, όταν μιλάμε για Αμερική, που μαζί με τον Mies van der Rohe φτιάξανε το «νέο στυλ» στην Αμερική του ’50. (δείτε αυτά τα λινκ, ειδικά αυτό για τον Mies αξίζει πολύ)
Προφανώς είναι σπίτια που απευθύνονταν στη μεγαλοαστική τάξη της Αμερικής, που τότε αναπτυσσόταν και προσελάμβανε αρχιτέκτονες για να φτιάξει τα σπίτια που θα αναδείκνυαν την κοινωνική υπεροχή και το χρήμα που έρεε.
Αντίστοιχα παραδείγματα στην Ελλάδα; Αρκετά! Και αρκετά από αυτά παρεξηγημένα και πολύ ταλαιπωρημένα.
Άρης Κωνσταντινίδης (δείτε αυτό το βίντεο οπωσδήποτε, είναι από τα σπάνια πράγματα που με κάνουν υπερήφανη για την κρατική τηλεόραση).
Δημήτρης Πικιώνης του οποίου το έργο στο Λουμπαδιάρη και το λόφο του Φιλοπάππου έχει καταταλαιπωρηθεί και υποβαθμίζεται καθημερινά από την πολιτεία. Δείτε σχετικά και το blog για το λόφο του Φιλοπάππου
Αριστομένης Προβελέγγιος (που χαρακτηριστικό είναι το ότι δεν υπάρχει τίποτα για αυτόν στο διαδίκτυο)
Τάκης Ζενέτος (το ταλαίπωρο Φιξ, το – πρωτοποριακό σε σχεδιασμό – σχολείο στον Αγ. Δημήτριο, το «μαγικό» Θέατρο Λυκαβηττού είναι μερικά από τα δικά του έργα, αλλά ο ίδιος είναι σχετικα άγνωστος στους μη ειδικούς. Τα περισσότερα έργα του,το Φιξ ειδικά, είναι τελείως παρεξηγημένα.)
Νίκος Βαλσαμάκης. Ο μόνος με κάποια αναγνώριση (στο εξωτερικό είναι πιό γνωστός), ίσως τον βοηθά και το γεγονός ότι είναι ακόμα ζωντανος.
Και φυσικά ο Κυριάκος Κρόκος με το υπέροχο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού στη Θεσσαλονίκη, που όταν είχα πρωτοπάει και πέρναγα με το λεωφορείο (το 10 για τους γνώστες) από μπροστά, άκουγα τους Θεσσαλονικείς να αγανακτούν που δεν είχε τελειώσει ακόμα (αφού δεν είχε σοβαντιστεί…ακόμα).
Αχ, πολύπαθη ελληνική αρχιτεκτονική, που μέσα στην άγνοια και την αντιπαροχή, θες να υπάρχεις, σε πείσμα της αμορφωσιάς, των εργολάβων και των πολιτικών μηχανικών.
Δεν θα μου τύχει ποτέ, νομίζω, είτε να σχεδιάσω είτε να μείνω σε ένα σπίτι σαν αυτό της ταινίας.
Δεν είναι κακό όμως να κοιτάζω και να ξερογλύφομαι ε;
Το κόκκινο μπαλόνι 
Αγαπητό Μπαλόνι,
Πραγματικά εξαιρετικά όλα αυτά! Η αρχιτεκτονική είναι προσωπικό μου απωθημένο και ειδικά τον Κωνσταντινίδη τον θαυμάζω πολύ. Ήταν (μαζί με τους υπόλοιπους) ο πρόξενος του μοντερνισμού στην Ελλάδα, αλλά δεν μιμήθηκε απλά βέβαια, αλλά προσπάθησε να το δέσει με το τοπίο μας. Και βέβαια μπορείς να μείνεις σε έναν Κωνσταντινίδη!
– Μπορείς να προσπαθήσεις να μείνεις σε ένα Ξενία (έχει κάνει τα περισσότερα), ένα τουλάχιστον από αυτά που δεν έχει αφήσει να καταστραφούν το υπουργείο. ή
– Μπορείς αν κάποτε χτίσεις δικό σου σπίτι να χρησιμοποιήσεις τα σχέδια ενός σπιτιού του. Αντί να χτίζουμε όλες αυτές τις κιτσαρίες (ειδικά οι έχοντες), γιατί δεν επαναλαμβάνουν τα σχέδια ενός τέτοιου σπιτιού; λέω τώρα.
Το συγκεκριμένο ντοκυμανταίρ το έψαχνα για χρόνια, σ’ ευχαριστώ που το βρήκες. Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι αντιδράσεις του κόσμου στα κτήριά του: «αυτό είναι γιαπί!» και η αδελφή του: «μου έλεγε: τι να την κάνεις τη σκάλα, για να βλέπεις την ασχήμια γύρω σου;» Τέλεια!
Σε πείσμα όλων των στατιστικών που είναι εναντίον μου, εγώ θα το φτιάξω το σπίτι μου έτσι, κάποια στιγμή στο μέλλον.
Αν θέτε και εσείς ένα ,αγαπητέ Belbo, μη ντραπείτε…ζητήστε μου και θα σας κάνω ένα τέτοιο!
Α, προς γνώσιν, δεν μπορείτε να επαναλάβετε το σχέδιο ενός τέτοιου σπιτιού οπουδήποτε…πρέπει να το ταιριάξουμε στο περιβάλλον, αλλά θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ!
Ε, μα βέβαια αγαπητή, προσλαμβάνεστε! Στο θέμα του περιβάλλοντος θα πάμε αντίστροφα από ότι συνήθως: έχουμε το σπίτι και ψάχνουμε οικόπεδο να το ταιριάξουμε! φιλικά,
Μεσιτικό γραφείο το καταντήσαμε εδώ μέσα! Η γη είναι η καλύτερη επένδυση αγαπητέ! Σας συγχαίρω για τις επενδυτικές σας ανησυχίες και θα φροντίσω όπως ευοδωθούν!
o Κρόκος, λίγο πριν πεθάνει τελείωσε και το σπίτι ενός φίλου στη Χαλκιδική…
ψιλοέζησα την δημιουργία απ’ την αρχή…
γεμίζει ομορφιά η ψυχή μου σ’ αυτό το σπίτι, τι σπίτι, έργο τέχνης…
νομίζεις πως δεν είναι κατοικία, είναι ένα με το κορμί σου και το μυαλό σου
τυχαία διάβαζα το ποστ σου και συγκινήθηκα, ξέρεις ο ίδιος ζούσε σε…50τετραγωνικά..
κάτι τέτοιο…
μ’ άρεσε που σου αρέσει…όσο για τους Θεσσαλονικείς, είσαι λίγο άδικη, πολλοί αγαπούν και τιμούν το Μουσείο, θα γνωρισες τους λάθος!
φιλιά!
Κόκκινο Μπαλόνι
Να σ ευχαριστώ από καρδιάς για το ενδιαφέρον υλικό που καταθέτεις …Με τόσο σπουδαίους αρχιτέκτονες …τόσο χάλια η πρωτεύουσα
(και όχι μόνο) …δεν ξέρω αν θα μπορούσε σε άλλη χώρα να συμβεί ….αλλά ας μη μελαγχολήσουμε .
Θυμάμαι από τις σπουδές μου: ένα σπίτι του Ράιτ χτησμένο πάνω σ ένα καταρράχτη ! το περίπτερο του Μίες στη διεθνή έκθεση της Βαρκελώνη με τα πολύτιμα μαρμάρινα παραπετάσματα (στολίδι το υλικό ) ! …
Πέρσι το Μουσείο Μπενάκη (στην Πειραιώς ) έκαμε ένα αφιέρωμα στην Αρχιτεκτονική, πολύ ενδιαφέρον νομίζω …
Καλό βράδυ
βρε καλώς τα κορίτσια!
άργησα λίγο να σας απαντήσω αλλά να ‘μαι.
Ο Κρόκος είναι πολύ αγαπημένος αρχιτέκτονας και στη ,σύντομη δυστυχώς, ζωή του φρόντισε να αφήσει αρκετά διαμαντάκια, μικρά και μεγάλα!
Δυστυχώς το σπίτι του στην Αίγινα στο Σφεντούρι (αυτό δεν είναι 50 τ.μ.), πουλήθηκε από την οικογένεια του σε κάποιους που φρόνισαν να βάλουν εως και τέντα στην πρόσοψη (τραγικόόό).
@Ανεπίδοτη, που να δεις αγαπητή μου τα διαμερίσματα στις εργατικές πολυκατοικίες του Κωσταντινίδη: 35 τ.μ. και τόσο καλά διαρρυθμισμένα που χωρούν μια ολόκληρη ζωή! Και μετά ακούω να μου λένε ότι κατοικία 100 τ.μ. δεν φτάνει για μια τετραμελή οικογένεια. Εμ, αμα δε τη σχεδιάσει αρχιτέκτονας δεν πρόκειται να φτάσει. ΄
Το ’96 που ανέβηκα Θεσσαλονίκη το μουσείο είχε μόλις ξεκινήσει να λειτουργεί. Αυτό που είπα το άκουγα στα λεωφορεία, ήταν μια γενική αίσθηση λοιπόν, προφανώς υπήρχαν και εξαιρέσεις. Δεν τους μέμφομαι όλους αυτούς που λέγαν αυτά! Μέμφομαι τους κρατούντες που δεν μας έχουν δώσει αρχιτεκτονική παιδεία και πέρα από νεοκλασσικά και Παρθενώνες δεν βλέπουμε ομορφιά αλλού! Ειδικά στην Χαλκιδική, όπως καλά γνωρίζεις και εσύ, το σπίτι-τούρτα, ενίοτε και με κολωνάκια αρχαιοελληνικής κοπής, πάει σύννεφο!
το σπιτι σαφως και ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΩΛΗΘΕΙ , που την ειδατε την τεντα , κανετε λαθος να επανορθωσετε .
το σπίτι το είχα επισκεφτεί το 2000 (μόνο απ’έξω) και είχε μια τέντα μπροστά. Όταν ρώτησα πως είναι δυνατόν να έχει μπει τέντα, μου είπαν πως το σπίτι έχει πουληθεί. Νόμιζα πως αυτοί που μου το έδειξαν ήξεραν τι έλεγαν. Αν κάνω λάθος, προφανώς και ανακαλώ!
@ Ελένη Μ.
Στο Καραμανλή τον Πρεσβύτερο να τα πεις αυτά (μη πας τώρα, άσε, δεν αξίζει) και σε όσους τον τιμούν! Αντπαροχή και τα μυαλά στα κάγκελα! Συντελεστές δόμησης στα ύψη και καμμία διάθεση καταρχήν πολεοδόμησης της Αθήνας, παρόλες τις αξιόλογες μελέτες που έγιναν! Μπουρλότο!
Σπουδές σου; Για λέει, για λέει…Καλά τα θυμάσαι πάντως. Το σπίτι στον καταράχτη είναι ίσως το πιο πολυφωτογραφημένο σπίτι! Θα στο βάλω μια από τις επόμενες μέρες και θα πούμε 2-3 πράγματα για αυτό! Για τον Mies τώρα τι να πω…δεν νομίζω να υπάρχει αρχιτέκτονας που να με έχει επηρεάσει περισσότερο! Από μόνος του μια ολόκληρη σχολή! Καλά για αυτόν έχω έτοιμη εργασία, μπορεί να σας τη βάλω κάπου στο πλάι αν θέλετε να την κατεβάζετε και να τη διαβάζετε.
Το μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς έχει σταθερή προσήλωση στην αρχιτεκτονική από γεννησημιού του. Ως και το κτίριο είναι σημαντικό κτίριο δύο σπουδαίων αρχιτεκτόνων, της Κοκκίνου και του Κούρκουλα. Φέτος είχε την έκθεση του μεξικάνου Ρικάρντο Λεγορέτα ενώ πέρισυ είχε έκθεση του Λουί Μπαραγκόν. Ευτυχία στα μάτια και την ψυχή και οι δύο εκθέσεις.
Ουπς, μαζεύομαι γιατί χρωστάω ένα αφιέρωμα στο Γκέρυ, που μου ζήτησε ο Μαύρος Γάτος…και δεν έχω στρωθεί! Θα το κάνω Γατούλη, δωσε μου λίγο χρόνο και θα το κάνω
Μπαλονάκι, πολύ ενδιαφέροντα είναι όλα αυτά! Η αρχιτεκτονική είναι παλιό πάθος που δεν κατέφερε ποτέ να ευωδωθεί (τελειώνοντας τη σχολή μου είχα σκεφτεί να δώσω εξετάσεις και να ξεκινήσω αρχιτεκτονική αλλά με φάγανε άλλα πράγματα). Μου άρεσε πάντως να βολοδέρνω στο κτήριο της αρχιτεκτονικής στην Πατησίων (εκείνο με το άνοιγμα στη μέση!) και πάντα ζήλευα πρέπει να πω τους φοιτητές αρχιτεκτονικής με την τάβλα και το «Τ» επ’ όμου, έως του σημείου που το σχέδιο είχε γίνει το αγαπημένο μου μάθημα και στη δικιά μου σχολή. Δυστυχώς πέρα απ’ τα πολύ βασικά (Ράϊτ, Λεκορμπιζιέ, Κωνσταντινίδης, κτλ – έχω πάει και σε μερικές εκθέσεις: έναν Πορτογάλο τελευταίο στο Μπενάκη) δεν ξέρω τι μου γίνεται! Πολύ με ενθουσίασαν λοιπόν αυτά που έγραψες και θέλω να μάθω παραπάνω:
– υπάρχει κανένα βιβλίο να διαβάσω μπας και ανοίξω λίγο τα στραβά μου; ειδικά για Κωνσταντινίδη; Τίποτα για ιστορία της Αρχιτεκτονικής;
Επίσης θα σου πρότεινα όποτε έχεις το χρόνο και τη διάθεση να μας γράφεις για τέτοια θέματα, γιατί βλέπεις ότι έχεις πλέον αφοσιωμένο κοινό που ενδιαφέρεται! Ειδικά το θέμα με Κωνσταντινίδη και εργατικές κατοικίες με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Κάτι τέτοιο δεν είχε προσπαθήσει παλιότερα και ο Λεκορμπιζιέ που είχε οραματιστεί την πόλη του μέλλοντος ή κάνω λάθος;
Η αρχιτεκτονική είναι η πιο «πρακτική» απ’ όλες τις τέχνες και σαν τέτοια είναι πολύ κοντά μας. Φοβερό πράγμα να σχεδιάζεις τα κτήρια μέσα στα οποία περνούν τη ζωή τους οι άνθρωποι, εκεί που δουλεύουν που διασκεδάζουν. Ωραία δουλειά κάνεις βρε Μπαλονάκι, κι ας παραπονιέσαι συχνά-πυκνά, σε ζηλεύω!
Βλέπεις τι σου κάνουν οι κακές παρέες; Κόλλησα κι εγώ απ’ τον Συκοφάγο και γράφω μεγάλες αναρτήσεις: σόρρυ αν σε ζάλισα! Αυτός ο πολυλογάς ο Συκοφάγος φταίει!
@ Belbo
1ον: μου φαίνεται πως όντως σε κόλλησε ο Συκοφάγος αλλά κάτι άλλο: ανάγκη για κανάκεμα…Σιγά μη με κουράζεις βρε Belbo! Τα θες και τα λες;
2ον: πες την αλήθεια βρε. Για την αγάπη προς την Αρχιτεκτονική πήγαινες στο Αβέρωφ ή για την αγάπη για τις Αρχιτεκτόνισσες…; Δοκίμαζες τη επιρροή της γοητείας σου!!! Και τώρα που τη δοκίμασες έφτιαξες και ”ΟΥΘΑΥΜΠΕ: Ομάδα Υποστήριξης Θαυμαστών Μπέλμπο”, δεν ντρέπεσαι!
Η βιβλιογραφία θα αναρτηθεί σε ποστ λίαν συντόμως…σε καταλαβαίνω, έχεις απορίες!
Επικροτώ τη διάθεση σου για μόρφωση
@κόκκινο μπαλόνι
Μπαλόνι κόκκινο … να σ ευχαριστήσω προκαταβολικά για το σπίτι στον καταρράχτη και για τον Ράιτ φυσικά ! …αλλά και ότι άλλο αρχιτεκτονικό θέμα αγαπάς και θέλεις να το υποστηρίξεις ….θα το τιμήσουμε ! βλέπω και ο Belbo είναι φιλομαθής …
Μου αρέσει το κτήριο του Μουσείου Μπενάκη στη Πειραιώς …έχω τσακωθεί γι αυτό με «ξενέρωτους» φίλους …Εξωτερικά ως προς το υλικό, το σχήμα και το χρώμα …είναι εμπνευσμένο ! αλλά και το εσωτερικό του μου αρέσει …αυτά τα ξύλινα (σαν περσίδες) στέγαστρα ; (πως τα λέτε εσείς οι αρχιτέκτονες ; ) στην αυλή …ζεσταίνουν την αυστηρότητα-λιτότητα του. Τι σπουδές έχω κάμει με ρωτάς ;
Α! οι τυπικές μου στην ΑΣΚΑΤΑ (ζωγραφική –Ιστορία της σύγχρονης τέχνης ) …για τις άτυπες δεν τελειώνουν… ούτε συζητάμε …
Θα περιμένω τις αναρτήσεις σου ….
Φιλικά
Ελένη